ابیون

لغت نامه دهخدا

ابیون. [ اَ ] ( معرب ، اِ ) افیون. اپیون. هپیون. مَهاتل. مَهاتُول. تریاک :
بریده هوش جهان هیبت تو چون ابیون.
رجوع به اپیون و هپیون شود.

فرهنگ فارسی

( اسم ) افیون اپیون هپیون مهاتل مهاتول تریاک .

فرهنگ عمید

= افیون

دانشنامه عمومی

ابیون ( به انگلیسی: Aboyne ) یک روستا در بریتانیا است که در آبردین شایر واقع شده است. [ ۱] ابیون ۲٬۲۰۲ نفر جمعیت دارد.
عکس ابیونعکس ابیون
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

دانشنامه آزاد فارسی

اِبیون (Ebionites)
(در عبری به معنی «فقیر») نامی برای عضو جمعیت مسیحیِ پای بند به بسیاری از عقاید یهودی خود، در قرن های ۲ و ۳م. گمان می رود این فرقه پس از آن که هادریانوس۱، امپراتور روم، با فرمانی در ۱۳۵م کلیسای قدیم اورشلیم را برچید شکل گرفته باشد گروهی از مسیحیان یهودی با عبور از رود اردن به پرایا۲ در اردن امروزی مهاجرت کردند و ارتباط خود را با بدنۀ اصلی کلیسای مسیح قطع کردند. نخست اعتقادنامۀ فَریسی محافظه کارانه ای داشتند، اما پس از قرن ۲م دسته ای از آن ها صاحب تلفیقی از عقاید گنوسی و مسیحی شدند. به گفتۀ ایرنایوس۳، روحانی و نویسندۀ مسیحی، اختلاف آن ها با مسیحیان خالص در این بود که الوهیت مسیح۴ را انکار می کردند و پولس رسول۵ را بدین سبب که دین مسیح را اولی بر شریعت موسی خوانده بود مرتد می شمردند. اوریگنس۶، نویسنده و متکلم مسیحی، ابیون ها را به دو دسته تقسیم کرد؛ آن هایی که به ولادت عیسی از مریم عذرا باور داشتند و آن ها که ناباور بودند. ابیون ها هر دو روز شنبه و یکشنبه را مقدس می دانستند و استقرار ملکوت مسیحایی در بیت المقدس (اورشلیم) را انتظار می کشیدند. گویا بازماندگان این فرقه تا قرن ۵م در فلسطین و سوریه حضور داشتند.

پیشنهاد کاربران

بپرس