استخوان بلند

استخوان بلند آن دسته از استخوان ها هستند که درازای آن هایی از پهنایشان بیشتر است. استخوان های بلند یکی از پنج نوع استخوان در بدن هستند: بلند، کوتاه، پهن، نامنظم و کنجدی.
استخوان های بلند، به ویژه استخوان ران و درشت نی، در طول فعالیت های روزانه بیشترین فشار را تحمل می کنند و برای تحرک اسکلتی بسیار مهم هستند. این استخوان ها عمدتاً با طویل شدن تنه استخوان رشد می کنند و در هر انتهای استخوان در حال رشد یک سر استخوان وجود دارد. انتهای سر استخوان با غضروف شیشه ای ( غضروف مفصلی ) پوشیده شده است.
رشد طولی استخوان های بلند نتیجه استخوان سازی درون غضروفی در صفحه رشد استخوان است. محرک رشد استخوان در امتداد طولی، هورمون رشد ( GH ) است که ماده ای ترشح شده از لوب قُدامی غده هیپوفیز می باشد.
استخوان هایی که در دستهٔ استخوان بلند جای می گیرند عبارتند از استخوان ران، درشت نی و نازک نی در پاها؛ استخوان بازو، زند زبرین و زند زیرین در بازوها؛ استخوان های کف دست و استخوان های کف پا؛ بندهای انگشتان دست و پا؛ و ترقوه ها یا استخوان های چنبری. استخوان های بلند پای انسان تقریباً نیمی از قد بزرگسالان را تشکیل می دهد. دیگر اجزای اصلی اسکلتی قد، مهره ها و جمجمه هستند.
قسمت بیرونی استخوان از لایه ای از بافت همبند به نام پریوستیوم ( برون اُست ) تشکیل شده است. علاوه بر این، پوسته بیرونی استخوان بلند از نوع استخوان فشرده است[ ۱] ، پس از آن یک لایه عمیق تر از استخوان اسفنجی قرار دارد که در حفره عصبی ( حفره مدولاری ) خود حاوی مغز استخوان است. این حفره حاوی مواد مغذی است و به تشکیل سلول ها کمک می کند که از مغز زرد در بزرگ سالان و مغز قرمز در کودک تشکیل شده است.