اصفهانی محمدحسین بن محمدباقر

[ویکی نور] شیخ محمدحسین اصفهانی، در دوم محرم الحرام 1266ق، در اصفهان به دنیا آمد. او فرزند شیخ محمدباقر نجفی و نوه شیخ محمدتقی نجفی اصفهانی صاحب هدایة المسترشدین است. نسب وی از جانب مادر به شیخ جعفر نجفی صاحب کشف الغطاء می رسد. قبل از رسیدن به سن بلوغ مقدمات علوم را گذراند و پس از آن فقه و اصول را نزد پدر خواند. سپس جهت تکمیل تحصیلات به حرم علوی هجرت کرد
از اساتید او می توانیم میرزا حبیب الله رشتی، شیخ راضی نجفی، میرزا محمدحسن شیرازی و میرزا باقر شکی را برشماریم .
او بعد از طی مدارج علمی درسال 1296ق به اصفهان بازگشت. مدت ها بعد در سال 1303ق بار دیگر به عتبات عالیات بازگشت و به تهذیب نفس پرداخت. او در آغاز محرم 1308 ظهرهنگام، در سن 42 سالگی وفات کرد و در جوار حرم علوی به خاک سپرده شد .
ماده تاریخ وفاتش این است: «با حسین شهید شد محشور» .
برادرش حاج آقا نورالله نجفی در ماده تاریخ وفاتش این چنین گفت: «ثلم الإسلام ثلمة» .
از آثار وی غیر از تفسیر مجدالبیان فی تفسیر القرآن، چند اثر دیگر نیز به جای مانده است که عبارتند از: رساله ای در اصل برائت، رساله ای در اثبات اعجاز قرآن، شرح شرایع الإسلام، رسائلی در فقه و اصول و رساله ای در اصول عقاید .