اقامت دائمی

اقامت دائمی ( انگلیسی: Permanent residency ) به معنی حق سکونت شهروندان خارجی در یک کشور دیگر برای یک دوره نامحدود است.
همه کشورها اجازه اقامت دائم اعطا نمی کنند و اجازه ها و شرایط هر کشور به طور گسترده ای با یکدیگر متفاوت هستند. [ ۲] [ ۳] [ ۴] [ ۵] [ ۶]
کشورهای عضو اتحادیه اروپا از قانون دادن اعطای اقامت دائم به یک فرد برخوردار هستند، زیرا قوانین اتحادیه اروپا این اجازه را به یک ملیت این اتحادیه می دهد تا پس از ۵ سال اقامت موقت بتواند اقامت دائم یک کشور اروپایی دیگر را به دست بیاورد. اتحادیه اروپا همچنین حق اقامت دائم برای اقامت طولانی اتباع کشورهای ثالث را به موجب دستورالعمل ( EC/2003/109 ) می دهد. این رویکرد جدیدی برای همه کشورهایی بود که به این قانون پیوستند و این حقوق می تواند در سراسر مرزهای ملی کشورهایشان اعطا شود.
سایر کشورها در خصوص اقامت دائم تعاریف مختلفی دارند که روابطشان با سایر کشورها نیر بر این اساس تنظیم می گردد. [ ۷] [ ۸] [ ۹] [ ۱۰]
مقیم دائم از تعهدات اقامت خاص برای حفظ وضعیت خود برخوردار است. در برخی موارد، اقامت دائم ممکن است مشمول نوع خاصی از اشتغال یا کسب وکار باشد.
بسیاری از کشورها دوره رسمی خدمت در ارتش برای شهروندان دارند، بعضی از کشورها مثل سنگاپور این خدمات را به شهروندان دائم اختصاص می دهند. با این حال در سنگاپور، اکثریت ساکنان نسل اول از رفتن به خدمت در ارتش معاف هستند و تنها پسرانشان به خدمت می روند. [ ۱۱]
در وضعیتی مشابه، در ایالات متحده از خدمات انتخابی برخوردارند. یک ثبت نام اجباری دوره نظامی وجود دارد که همه شهروندان مرد بین ۱۸ تا ۲۶ باید این دوره را بگذرانند. این شرایط به لحاظ نظری حتی به کسانی که ساکن غیرقانونی کشور هستند اعمال می شود. درخواست متقاضیان اقامت دائم پذیرفته نمی شود. یا در صورت عدم پذیرش متقاضی به الزام در خدمت نظامی درخواست اقامتش لغو می شود. [ ۱۲]
اقامت دائم ممکن است در برخی از کشورها نیاز به طی کردن پروسه مینیمم زمان اقامت در کشور بعد از اعطای اقامت دائم باشد ( مثل استرالیا و کانادا ) . در آمریکا وضعیت تابعیت یا اقامت دائم بسته به این است که اگر فرد بیش از زمان مشخص شده خارج از کشور میزبان باشد. تابعیت خود را از دست می دهد.
فردی که اقامت دائم دارد نیز به لحاظ شهروندی و پرداخت مالیات از شرایط مشابه فوق در آمریکا برخوردار است.