[ویکی فقه] المظاهر الالهیة فی اسرار العلوم الکمالیة (کتاب). المظاهر الالهیة فی اسرار العلوم الکمالیه نام رساله مختصر صدرالمتالهین است که در مباحث فلسفی و همراه شواهدی از آیات و روایات نگاشته شده است.
المظاهر الإلهیة فی أسرار العلوم الکمالیة، رساله ای است موجز و استدلالی از صدر المتألهین، در مباحث حکمت متعالیه که با روش فلسفی و شواهد از آیات و اخبار، به زبان عربی نوشته شده است. این کتاب در واقع خلاصه همه مباحثی است که آخوند در کتاب اسفار و دیگر کتب خود؛ همچون مبدا و معاد و شواهد الربوبیه مطرح کرده است. فصول و مطالب این کتاب از آن رو که مباحث مبدا و معاد را به رشته تحریر کشیده است، گویی آیینه ای از ظهور فیض ربانی و تجلی رحمانی را به نمایش می گذارد و حکمت جویان را به سیر و سفر در ظهورات اسماء و صفات می برد. به اعتقاد پروفسور هانری کوربن المظاهر الالهیه گزارشی است از مجموع مطالب فلسفی و کلامی از زاویه حیات معنوی. این کتاب را می توان یکی از بهترین کارهای ملاصدرا برشمرد، نه به سبب انبوه مسائل فلسفی، بلکه به سبب ظرافت ها و ریزه کاری هایی که در آن به کار رفته است. در عین حال یک دوره حکمت متعالیه و حکمت عرشیه و قدسیه است.
المظاهر الإلهیة فی أسرار العلوم الکمالیة، رساله ای است موجز و استدلالی از صدر المتألهین، در مباحث حکمت متعالیه که با روش فلسفی و شواهد از آیات و اخبار، به زبان عربی نوشته شده است. این کتاب در واقع خلاصه همه مباحثی است که آخوند در کتاب اسفار و دیگر کتب خود؛ همچون مبدا و معاد و شواهد الربوبیه مطرح کرده است. فصول و مطالب این کتاب از آن رو که مباحث مبدا و معاد را به رشته تحریر کشیده است، گویی آیینه ای از ظهور فیض ربانی و تجلی رحمانی را به نمایش می گذارد و حکمت جویان را به سیر و سفر در ظهورات اسماء و صفات می برد. به اعتقاد پروفسور هانری کوربن المظاهر الالهیه گزارشی است از مجموع مطالب فلسفی و کلامی از زاویه حیات معنوی. این کتاب را می توان یکی از بهترین کارهای ملاصدرا برشمرد، نه به سبب انبوه مسائل فلسفی، بلکه به سبب ظرافت ها و ریزه کاری هایی که در آن به کار رفته است. در عین حال یک دوره حکمت متعالیه و حکمت عرشیه و قدسیه است.
[ویکی نور] المظاهر الإلهیة فی أسرار العلوم الکمالیة، رساله ای است موجز و استدلالی از صدر المتألهین، در مباحث حکمت متعالیه که با روش فلسفی و شواهد از آیات و اخبار، به زبان عربی نوشته شده است. این کتاب در واقع خلاصۀ همه مباحثی است که آخوند در کتاب اسفار و دیگر کتب خود؛ همچون مبدا و معاد و شواهد الربوبیه مطرح کرده است. فصول و مطالب این کتاب از آن رو که مباحث مبدا و معاد را به رشته تحریر کشیده است، گویی آیینه ای از ظهور فیض ربانی و تجلی رحمانی را به نمایش می گذارد و حکمت جویان را به سیر و سفر در ظهورات اسماء و صفات می برد. به اعتقاد پروفسور هانری کوربن، المظاهر الالهیه گزارشی است از مجموع مطالب فلسفی و کلامی از زاویه حیات معنوی. این کتاب را می توان یکی از بهترین کارهای ملاصدرا برشمرد، نه به سبب انبوه مسائل فلسفی، بلکه به سبب ظرافت ها و ریزه کاری هایی که در آن به کار رفته است. در عین حال یک دوره حکمت متعالیه و حکمت عرشیه و قدسیه است.
المظاهر الالهیه دارای یک مقدمه و دو بخش (دو فن) و یک خاتمه است. هر یک از دو فن به هشت فصل کوچک تر (یا به تعبیر کتاب هشت مظهر) تقسیم شده که ظاهرا اشاره به هشت درب بهشت می باشد. معنای مظهر در اصطلاح عرفای مسلمان هر ممکن الوجودی است که به قدرت و علم حق تعالی آفریده شده و آیینه ظهور و نماد اسماء و صفات خدا باشد و او را بشناسد.
- ملاصدرا در سرآغاز مقدمه به تعریف حکمت به روش عرفا پرداخته و غایت حکمت را معرفت عقل هیولانی می داند. وی قرآن را عین حکمت و همان نور و عقل بسیط می داند؛ اما معتقد است رسیدن به حقایق پنهان این جهان، بدون ریاضت در کسب علم و عمل میسر نیست.
- فن اول کتاب به مباحث مبدا اختصاص یافته است. او در آغاز مظهر اول این قسمت، غایت و هدف حکمت و قرآن کریم را، آموختن راه سفر طبیعی انسان و حرکت و سیر تکاملی بشر به سوی آخرت و وصول به خداوند ذی الکمال معرفی می کند. اصول و مراحل عمده این سفر را طی شش مرحله می شمارد که سه مرحلۀ آن بسیار مهم است. این مراحل عبارتند از: 1- خداشناسی 2- شناخت صراط مستقیم و مراحل صعود به حق 3- شناخت معاد. سه مرحلۀ دیگر هم عبارتند از: پیامبر شناسی، شناخت کفار و راه باطل، آداب سفر و زاد و راحله. ملاصدرا بر اساس روش خود (که از علوم جزئیه می گریزد و به امور ارضی و ناسوتی نمی پردازد) از این شش مقصد به سه مرحله و مقصد مهم تر (خداشناسی، راه شناسی، معاد شناسی) می پردازد. صدرالمتالهین در این اثر برای خداشناسی در کنار برهان صدیقین، به راه دیگری اشاره می کند و آن شناخت خداوند از راه خودشناسی و شناخت حق از راه نفس است که از حدیث «من عرف نفسه عرف ربه» الهام گرفته و به آن بهای بسیاری می دهد.
- فن دوم از این کتاب به مباحث معاد اختصاص دارد. ملاصدرا به رهروی از عرفا و حکمای باستانی، از نفس انسانی به «شعلۀ ملکوتی» و «کلمۀ نوریه» تعبیر می کند، زیرا منشا حدوث آن ماده است؛ اما با سیر و تکامل و قطوری که در عوالم پیدا می کند، مجرد می گردد، لذا با مرگ از بین نمی رود؛ اما این نفس چون در غالب انسان ها به تجرد کامل نرسیده است، با بدنی که از جنس اجسام دنیایی نمی باشد، در آخرت ادامه حیات می دهد. صدرالمتالهین بر خلاف عده ای از فلاسفه، به معاد جسمانی اعتقاد دارد و آخرت را همانند این دنیا می داند. با این فرق که آخرت جای ثبات و قرار است و دنیا بی ثبات و گذرا. او معاد جسمانی و روحانی را از اصول شریعت دانسته و منکر آن را کافر می داند. او در این باره می گوید؛ «و من انکر هذا (المعاد الجسمانی) فقد انکر رکنا عظیما من الایمان فیکون کافرا عقلا و شرعا».
المظاهر الالهیه دارای یک مقدمه و دو بخش (دو فن) و یک خاتمه است. هر یک از دو فن به هشت فصل کوچک تر (یا به تعبیر کتاب هشت مظهر) تقسیم شده که ظاهرا اشاره به هشت درب بهشت می باشد. معنای مظهر در اصطلاح عرفای مسلمان هر ممکن الوجودی است که به قدرت و علم حق تعالی آفریده شده و آیینه ظهور و نماد اسماء و صفات خدا باشد و او را بشناسد.
- ملاصدرا در سرآغاز مقدمه به تعریف حکمت به روش عرفا پرداخته و غایت حکمت را معرفت عقل هیولانی می داند. وی قرآن را عین حکمت و همان نور و عقل بسیط می داند؛ اما معتقد است رسیدن به حقایق پنهان این جهان، بدون ریاضت در کسب علم و عمل میسر نیست.
- فن اول کتاب به مباحث مبدا اختصاص یافته است. او در آغاز مظهر اول این قسمت، غایت و هدف حکمت و قرآن کریم را، آموختن راه سفر طبیعی انسان و حرکت و سیر تکاملی بشر به سوی آخرت و وصول به خداوند ذی الکمال معرفی می کند. اصول و مراحل عمده این سفر را طی شش مرحله می شمارد که سه مرحلۀ آن بسیار مهم است. این مراحل عبارتند از: 1- خداشناسی 2- شناخت صراط مستقیم و مراحل صعود به حق 3- شناخت معاد. سه مرحلۀ دیگر هم عبارتند از: پیامبر شناسی، شناخت کفار و راه باطل، آداب سفر و زاد و راحله. ملاصدرا بر اساس روش خود (که از علوم جزئیه می گریزد و به امور ارضی و ناسوتی نمی پردازد) از این شش مقصد به سه مرحله و مقصد مهم تر (خداشناسی، راه شناسی، معاد شناسی) می پردازد. صدرالمتالهین در این اثر برای خداشناسی در کنار برهان صدیقین، به راه دیگری اشاره می کند و آن شناخت خداوند از راه خودشناسی و شناخت حق از راه نفس است که از حدیث «من عرف نفسه عرف ربه» الهام گرفته و به آن بهای بسیاری می دهد.
- فن دوم از این کتاب به مباحث معاد اختصاص دارد. ملاصدرا به رهروی از عرفا و حکمای باستانی، از نفس انسانی به «شعلۀ ملکوتی» و «کلمۀ نوریه» تعبیر می کند، زیرا منشا حدوث آن ماده است؛ اما با سیر و تکامل و قطوری که در عوالم پیدا می کند، مجرد می گردد، لذا با مرگ از بین نمی رود؛ اما این نفس چون در غالب انسان ها به تجرد کامل نرسیده است، با بدنی که از جنس اجسام دنیایی نمی باشد، در آخرت ادامه حیات می دهد. صدرالمتالهین بر خلاف عده ای از فلاسفه، به معاد جسمانی اعتقاد دارد و آخرت را همانند این دنیا می داند. با این فرق که آخرت جای ثبات و قرار است و دنیا بی ثبات و گذرا. او معاد جسمانی و روحانی را از اصول شریعت دانسته و منکر آن را کافر می داند. او در این باره می گوید؛ «و من انکر هذا (المعاد الجسمانی) فقد انکر رکنا عظیما من الایمان فیکون کافرا عقلا و شرعا».
wikinoor: المظاهر_الإلهیة_فی_أسرار_العلوم_الکمالیة
[ویکی فقه] المظاهر الالهیه فی اسرار العلوم الکمالیه (کتاب). المظاهر الالهیة فی اسرار العلوم الکمالیه نام رساله مختصر صدرالمتالهین است که در مباحث فلسفی و همراه شواهدی از آیات و روایات نگاشته شده است.
المظاهر الإلهیة فی أسرار العلوم الکمالیة، رساله ای است موجز و استدلالی از صدر المتألهین، در مباحث حکمت متعالیه که با روش فلسفی و شواهد از آیات و اخبار، به زبان عربی نوشته شده است. این کتاب در واقع خلاصه همه مباحثی است که آخوند در کتاب اسفار و دیگر کتب خود؛ همچون مبدا و معاد و شواهد الربوبیه مطرح کرده است. فصول و مطالب این کتاب از آن رو که مباحث مبدا و معاد را به رشته تحریر کشیده است، گویی آیینه ای از ظهور فیض ربانی و تجلی رحمانی را به نمایش می گذارد و حکمت جویان را به سیر و سفر در ظهورات اسماء و صفات می برد. به اعتقاد پروفسور هانری کوربن المظاهر الالهیه گزارشی است از مجموع مطالب فلسفی و کلامی از زاویه حیات معنوی. این کتاب را می توان یکی از بهترین کارهای ملاصدرا برشمرد، نه به سبب انبوه مسائل فلسفی، بلکه به سبب ظرافت ها و ریزه کاری هایی که در آن به کار رفته است. در عین حال یک دوره حکمت متعالیه و حکمت عرشیه و قدسیه است.
ساختار
المظاهر الالهیه دارای یک مقدمه و دو بخش( دو فن) و یک خاتمه است. هر یک از دو فن به هشت فصل کوچک تر( یا به تعبیر کتاب هشت مظهر) تقسیم شده که ظاهرا اشاره به هشت درب بهشت می باشد. معنای مظهر در اصطلاح عرفای مسلمان هر ممکن الوجودی است که به قدرت و علم حق تعالی آفریده شده و آیینه ظهور و نماد اسماء و صفات خدا باشد و او را بشناسد.- ملاصدرا در سرآغاز مقدمه به تعریف حکمت به روش عرفا پرداخته و غایت حکمت را معرفت عقل هیولانی می داند. وی قرآن را عین حکمت و همان نور و عقل بسیط می داند؛ اما معتقد است رسیدن به حقایق پنهان این جهان، بدون ریاضت در کسب علم و عمل میسر نیست. - فن اول کتاب به مباحث مبدا اختصاص یافته است. او در آغاز مظهر اول این قسمت، غایت و هدف حکمت و قرآن کریم را، آموختن راه سفر طبیعی انسان و حرکت و سیر تکاملی بشر به سوی آخرت و وصول به خداوند ذی الکمال معرفی می کند. اصول و مراحل عمده این سفر را طی شش مرحله می شمارد که سه مرحله آن بسیار مهم است. این مراحل عبارتند از: ۱- خداشناسی ۲- شناخت صراط مستقیم و مراحل صعود به حق ۳- شناخت معاد. سه مرحله دیگر هم عبارتند از: پیامبر شناسی، شناخت کفار و راه باطل، آداب سفر و زاد و راحله. ملاصدرا بر اساس روش خود( که از علوم جزئیه می گریزد و به امور ارضی و ناسوتی نمی پردازد) از این شش مقصد به سه مرحله و مقصد مهم تر( خداشناسی ، راه شناسی معاد شناسی ) می پردازد. صدرالمتالهین در این اثر برای خداشناسی در کنار برهان صدیقین، به راه دیگری اشاره می کند و آن شناخت خداوند از راه خودشناسی و شناخت حق از راه نفس است که از حدیث« من عرف نفسه عرف ربه» الهام گرفته و به آن بهای بسیاری می دهد. - فن دوم از این کتاب به مباحث معاد اختصاص دارد. ملاصدرا به رهروی از عرفا و حکمای باستانی، از نفس انسانی به« شعله ملکوتی» و« کلمه نوریه» تعبیر می کند، زیرا منشا حدوث آن ماده است؛ اما با سیر و تکامل و قطوری که در عوالم پیدا می کند، مجرد می گردد، لذا با مرگ از بین نمی رود؛ اما این نفس چون در غالب انسان ها به تجرد کامل نرسیده است، با بدنی که از جنس اجسام دنیایی نمی باشد، در آخرت ادامه حیات می دهد. صدرالمتالهین بر خلاف عده ای از فلاسفه، به معاد جسمانی اعتقاد دارد و آخرت را همانند این دنیا می داند. با این فرق که آخرت جای ثبات و قرار است و دنیا بی ثبات و گذرا. او معاد جسمانی و روحانی را از اصول شریعت دانسته و منکر آن را کافر می داند. او در این باره می گوید؛« و من انکر هذا( المعاد الجسمانی) فقد انکر رکنا عظیما من الایمان فیکون کافرا عقلا و شرعا».
نسخه شناسی
نسخ خطی المظاهر الالهیه عبارتند از:۱- نسخه کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران به شماره ۱۳ / ۱۰۳۰ که در رجب سال ۱۰۹۴ ق کتابت شده و نزدیکترین نسخه به زمان مولف است.۲- نسخه کتابخانه آستان قدس رضوی مشهد به شماره ۷۹۸۳ که در شعبان ۱۲۶۴ ق کتابت آن پایان یافته است.۳- نسخه کتابخانه دانشکده الهیات تهران به شماره ۶۶۳ د. متعلق به سال ۱۲۷۴ ق.۴- نسخه کتابخانه مجلس شورای اسلامی ( ۵ مج ۳۷۱۲) مربوط به سال ۱۲۸۷ ق.۵- نسخه کتابخانه ملی پارس به شماره ۶۸۲۲.نسخه حاضر در برنامه بر اساس برخی نسخ فوق با عنایت به نسخه چاپی آقای سید جلال الدین آشتیانی استاد دانشگاه مشهد، توسط آقای سید محمد خامنه ای تصحیح انتقادی شده و در قطع وزیری با جلد گالینگور در ۱۸۸ صفحه به اضافه ۳۱۸ صفحه مقدمه مصحح برای نخستین بار در سال ۱۳۷۸ ش توسط سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تهران منتشر گردیده است.مصحح در مقدمه مفصل خود به بررسی سیر حکمت پیش از اسلام و سیر حکمت، پس از اسلام پرداخته و به اجمال شرح حال ملاصدرا را بیان کرده، سپس به معرفی کتاب حاظر می پردازد و تصویر نسخ خطی آن را ارائه می نماید.
المظاهر الإلهیة فی أسرار العلوم الکمالیة، رساله ای است موجز و استدلالی از صدر المتألهین، در مباحث حکمت متعالیه که با روش فلسفی و شواهد از آیات و اخبار، به زبان عربی نوشته شده است. این کتاب در واقع خلاصه همه مباحثی است که آخوند در کتاب اسفار و دیگر کتب خود؛ همچون مبدا و معاد و شواهد الربوبیه مطرح کرده است. فصول و مطالب این کتاب از آن رو که مباحث مبدا و معاد را به رشته تحریر کشیده است، گویی آیینه ای از ظهور فیض ربانی و تجلی رحمانی را به نمایش می گذارد و حکمت جویان را به سیر و سفر در ظهورات اسماء و صفات می برد. به اعتقاد پروفسور هانری کوربن المظاهر الالهیه گزارشی است از مجموع مطالب فلسفی و کلامی از زاویه حیات معنوی. این کتاب را می توان یکی از بهترین کارهای ملاصدرا برشمرد، نه به سبب انبوه مسائل فلسفی، بلکه به سبب ظرافت ها و ریزه کاری هایی که در آن به کار رفته است. در عین حال یک دوره حکمت متعالیه و حکمت عرشیه و قدسیه است.
ساختار
المظاهر الالهیه دارای یک مقدمه و دو بخش( دو فن) و یک خاتمه است. هر یک از دو فن به هشت فصل کوچک تر( یا به تعبیر کتاب هشت مظهر) تقسیم شده که ظاهرا اشاره به هشت درب بهشت می باشد. معنای مظهر در اصطلاح عرفای مسلمان هر ممکن الوجودی است که به قدرت و علم حق تعالی آفریده شده و آیینه ظهور و نماد اسماء و صفات خدا باشد و او را بشناسد.- ملاصدرا در سرآغاز مقدمه به تعریف حکمت به روش عرفا پرداخته و غایت حکمت را معرفت عقل هیولانی می داند. وی قرآن را عین حکمت و همان نور و عقل بسیط می داند؛ اما معتقد است رسیدن به حقایق پنهان این جهان، بدون ریاضت در کسب علم و عمل میسر نیست. - فن اول کتاب به مباحث مبدا اختصاص یافته است. او در آغاز مظهر اول این قسمت، غایت و هدف حکمت و قرآن کریم را، آموختن راه سفر طبیعی انسان و حرکت و سیر تکاملی بشر به سوی آخرت و وصول به خداوند ذی الکمال معرفی می کند. اصول و مراحل عمده این سفر را طی شش مرحله می شمارد که سه مرحله آن بسیار مهم است. این مراحل عبارتند از: ۱- خداشناسی ۲- شناخت صراط مستقیم و مراحل صعود به حق ۳- شناخت معاد. سه مرحله دیگر هم عبارتند از: پیامبر شناسی، شناخت کفار و راه باطل، آداب سفر و زاد و راحله. ملاصدرا بر اساس روش خود( که از علوم جزئیه می گریزد و به امور ارضی و ناسوتی نمی پردازد) از این شش مقصد به سه مرحله و مقصد مهم تر( خداشناسی ، راه شناسی معاد شناسی ) می پردازد. صدرالمتالهین در این اثر برای خداشناسی در کنار برهان صدیقین، به راه دیگری اشاره می کند و آن شناخت خداوند از راه خودشناسی و شناخت حق از راه نفس است که از حدیث« من عرف نفسه عرف ربه» الهام گرفته و به آن بهای بسیاری می دهد. - فن دوم از این کتاب به مباحث معاد اختصاص دارد. ملاصدرا به رهروی از عرفا و حکمای باستانی، از نفس انسانی به« شعله ملکوتی» و« کلمه نوریه» تعبیر می کند، زیرا منشا حدوث آن ماده است؛ اما با سیر و تکامل و قطوری که در عوالم پیدا می کند، مجرد می گردد، لذا با مرگ از بین نمی رود؛ اما این نفس چون در غالب انسان ها به تجرد کامل نرسیده است، با بدنی که از جنس اجسام دنیایی نمی باشد، در آخرت ادامه حیات می دهد. صدرالمتالهین بر خلاف عده ای از فلاسفه، به معاد جسمانی اعتقاد دارد و آخرت را همانند این دنیا می داند. با این فرق که آخرت جای ثبات و قرار است و دنیا بی ثبات و گذرا. او معاد جسمانی و روحانی را از اصول شریعت دانسته و منکر آن را کافر می داند. او در این باره می گوید؛« و من انکر هذا( المعاد الجسمانی) فقد انکر رکنا عظیما من الایمان فیکون کافرا عقلا و شرعا».
نسخه شناسی
نسخ خطی المظاهر الالهیه عبارتند از:۱- نسخه کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران به شماره ۱۳ / ۱۰۳۰ که در رجب سال ۱۰۹۴ ق کتابت شده و نزدیکترین نسخه به زمان مولف است.۲- نسخه کتابخانه آستان قدس رضوی مشهد به شماره ۷۹۸۳ که در شعبان ۱۲۶۴ ق کتابت آن پایان یافته است.۳- نسخه کتابخانه دانشکده الهیات تهران به شماره ۶۶۳ د. متعلق به سال ۱۲۷۴ ق.۴- نسخه کتابخانه مجلس شورای اسلامی ( ۵ مج ۳۷۱۲) مربوط به سال ۱۲۸۷ ق.۵- نسخه کتابخانه ملی پارس به شماره ۶۸۲۲.نسخه حاضر در برنامه بر اساس برخی نسخ فوق با عنایت به نسخه چاپی آقای سید جلال الدین آشتیانی استاد دانشگاه مشهد، توسط آقای سید محمد خامنه ای تصحیح انتقادی شده و در قطع وزیری با جلد گالینگور در ۱۸۸ صفحه به اضافه ۳۱۸ صفحه مقدمه مصحح برای نخستین بار در سال ۱۳۷۸ ش توسط سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تهران منتشر گردیده است.مصحح در مقدمه مفصل خود به بررسی سیر حکمت پیش از اسلام و سیر حکمت، پس از اسلام پرداخته و به اجمال شرح حال ملاصدرا را بیان کرده، سپس به معرفی کتاب حاظر می پردازد و تصویر نسخ خطی آن را ارائه می نماید.