بئاتریچه "بیچه" دی فولکو پورتیناری ( به ایتالیایی: Beatrice "Bice" di Folco Portinari ) ، ( زادهٔ ۱۲۶۶ - درگذشته ۱۲۹۰ میلادی ) ، زنی از اهالی شهر فلورانس ایتالیا بود که به باور بیشتر پژوهشگران، همان بئاتریسی است که الهام بخش دانته آلیگیری برای نوشتن کتاب زندگانی نو و کمدی الهی بوده و در کمدی الهی به عنوان راهنمای دانته در بهشت و چهار سرود پایانی برزخ حضور دارد. در کتاب برزخ، از آنجایی که ویرژیل ( راهنمای دانته در دوزخ و برزخ ) پیش از ظهور مسیح درگذشته بود نمی توانست به بهشت وارد شود و بئاتریس، به عنوان تجسم عشق سعادت بخش به راهنمایی دانته در بهشت می پردازد.
«بئاتریس» از لحاظ لغوی به معنی «کسی که صاحب سعادت ابدی است» و همچنین حامل سعادت و رستگاری جاودانی است. همچنین به معنی کسی است که مورد لطف و رحمت الهی واقع شده و می تواند به نوبهٔ خویش باعث بروز رحمت و برکت و فیض الهی شود. [ ۱] و دانته از این معنی نیز در کتاب هایش استفاده کرده است.
سیارکی را به افتخار او، بئاتریکس ۸۳ نامگذاری کرده اند.
جووانی بوکاچیو اولین کسی بود که بئاتریس پورتیناری را همان بئاتریسی دانست که دانته بارها از آن صحبت کرده بود. او فرزند بانکدار فلورانسی، فولکو پورتیناری بود و ۵ برادر و ۶ خواهر داشت. بئاتریس در سال ۱۲۸۷ میلادی با سیمون دی باردی که یک جوان بانکدار بود ازدواج کرد و سه سال بعد در سال ۱۲۹۰ در سن ۲۴ سالگی درگذشت.
اولین باری که دانته بئاتریس را دیده هنگامی بوده که هر دو ۹ ساله بودند ( در حدود سال ۱۲۷۴ ) و در جشن روز اول ماه مه شرکت کرده بودند. دانته به محض دیدن بئاتریس ( بیچه ) که پیراهنی به رنگ قلب ( سرخی بسیار عفیفانه و محجوبانه ) به تن داشت احساس کرد که روح حیات و هستی که در پنهان ترین قسمت قلبش سکنی داشت شروع به لرزیدن کرد[ ۲] و شیفتهٔ او شد. او برای بیان این مطلب در کتاب زندگانی نو از جمله ای لاتین استفاده کرده بدین مضمون که روحش با دیدن بئاتریس به او گفته که «احتیاط پیشه کن! زینهار که قدرتی تواناتر از من، برای حکومت بر من، از راه رسیده است» ( به لاتین: ECCE DEUS FORTIOR ME, QUI VENIENS DOMINABITUR MIHI ) که «قدرت تواناتر» کنایه از عشق است. [ ۳]
دانته پس از آن بارها پنهانی بئاتریس را می نگرد ولی اولین باری که بئاتریس با او سخن می گوید، هنگامی است که ۹ سال از ملاقات اول گذشته و بئاتریس به همراه دو بانوی مسن تر در حال عبور از کنارهٔ رود آرنو است و به دانته درود می گوید. دانته چنین می گوید:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف«بئاتریس» از لحاظ لغوی به معنی «کسی که صاحب سعادت ابدی است» و همچنین حامل سعادت و رستگاری جاودانی است. همچنین به معنی کسی است که مورد لطف و رحمت الهی واقع شده و می تواند به نوبهٔ خویش باعث بروز رحمت و برکت و فیض الهی شود. [ ۱] و دانته از این معنی نیز در کتاب هایش استفاده کرده است.
سیارکی را به افتخار او، بئاتریکس ۸۳ نامگذاری کرده اند.
جووانی بوکاچیو اولین کسی بود که بئاتریس پورتیناری را همان بئاتریسی دانست که دانته بارها از آن صحبت کرده بود. او فرزند بانکدار فلورانسی، فولکو پورتیناری بود و ۵ برادر و ۶ خواهر داشت. بئاتریس در سال ۱۲۸۷ میلادی با سیمون دی باردی که یک جوان بانکدار بود ازدواج کرد و سه سال بعد در سال ۱۲۹۰ در سن ۲۴ سالگی درگذشت.
اولین باری که دانته بئاتریس را دیده هنگامی بوده که هر دو ۹ ساله بودند ( در حدود سال ۱۲۷۴ ) و در جشن روز اول ماه مه شرکت کرده بودند. دانته به محض دیدن بئاتریس ( بیچه ) که پیراهنی به رنگ قلب ( سرخی بسیار عفیفانه و محجوبانه ) به تن داشت احساس کرد که روح حیات و هستی که در پنهان ترین قسمت قلبش سکنی داشت شروع به لرزیدن کرد[ ۲] و شیفتهٔ او شد. او برای بیان این مطلب در کتاب زندگانی نو از جمله ای لاتین استفاده کرده بدین مضمون که روحش با دیدن بئاتریس به او گفته که «احتیاط پیشه کن! زینهار که قدرتی تواناتر از من، برای حکومت بر من، از راه رسیده است» ( به لاتین: ECCE DEUS FORTIOR ME, QUI VENIENS DOMINABITUR MIHI ) که «قدرت تواناتر» کنایه از عشق است. [ ۳]
دانته پس از آن بارها پنهانی بئاتریس را می نگرد ولی اولین باری که بئاتریس با او سخن می گوید، هنگامی است که ۹ سال از ملاقات اول گذشته و بئاتریس به همراه دو بانوی مسن تر در حال عبور از کنارهٔ رود آرنو است و به دانته درود می گوید. دانته چنین می گوید:
wiki: بئاتریس پورتیناری