بوجه

لغت نامه دهخدا

بوجه. [ ب ِ وَ ه ِ ] ( حرف اضافه مرکب ) بروش. بمنوال. بطور. بطرز: بوجه اتم و اکمل. به این معنی لازم الاضافه است. ( فرهنگ فارسی معین ). مأخوذ از عربی. بطریق و بروش و بمنوال و بطور و بطرز. ( ناظم الاطباء ).
بوجه. [ ب ِ وَج ْه ْ ] ( ق مرکب ) چنانکه باید. ( از فرهنگ فارسی معین ).
- بوجه بودن ؛ درست بودن. ( فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ فارسی

بروش بمنوال بطور بطرز : بوجه اتم و اکمل . توضیح باین معنی لازم الاضافه است .

فرهنگ معین

(بِ وَ ) [ ع - فا. ] (ق . ) شایسته ، آنچنان که باید.

گویش مازنی

/boje/ بکن – از ریشه درآور

پیشنهاد کاربران

بوجه نام کوهی در مرکز شهر خمین تفرجگاه اهالی خمین
از ریشه در آوردن
نام پسرانه. رهایی یافته. نام یکی از بزرگان هخامنشی

بپرس