تابی
لغت نامه دهخدا
تابی. ( اِخ ) یکی از شعرای عثمانی است از اهالی استانبول و پدرش یکی از درویشان امیر بخاری بوده در طریق علمی مشی کرده در برخی از بلاد بمنصب قضاوت منصوب شده و در طریق حج وفات یافته است. وی خوشنویس هم بود. ( قاموس الاعلام ترکی ).
تأبی. [ ت َ ءَب ْ بی ] ( ع مص ) ( از «اب و» ) پدر گرفتن کسی را. ( آنندراج ): تأبی فلان ٌ فلاناً؛ پدر گرفت فلان ، فلان را. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
تأبی. [ ت َ ءَب ْ بی ] ( ع مص ) ( از «اب ی » ) گردنکشی کردن. ( آنندراج ). تأبی بر کسی ؛ گردن کشی کردن از وی. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
فرهنگ فارسی
پدر گرفتن کسی را
فرهنگ معین
(تَ اَ بّ ) [ ع . ] (مص م . ) کسی را به پدری گرفتن .
فرهنگ عمید
سرکشی کردن، گردن کشی کردن.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید