تاریخ افریقای جنوبی

تاریخ آفریقای جنوبی. آفریقای جنوبی دارای تعدادی از قدیمی ترین آثار باستانی قارهٔ آفریقا است. فسیل های بسیاری در غارهای استرک فونتاین، کرومدرای و ماکاپانگات وجود دارند که نشان می دهند که آسترالوپتیکاین از سه میلیون سال پیش در آنجا حضور داشته اند همچنین نمونه های گوناگونی از انسان که شامل همو هابیلیس همو ارکتوس و انسان مدرن یعنی همو ساپینس می شود در آن جا یافت شده است. انسان های متکلم به زبان بانتو، چوپانان و کشاورزان در عصر آهن جنوب دریای لیمپوپو را در قرن ۴ یا ۵ دوره گسترش بانتو با جابجا کردن خمیتهای اصیل و متکلمین سان به آفریقای جنوبی مدرن امروزی تبدیل کردند. آن ها به آرامی به سمت جنوب حرکت کردند و انسان های اولیه عصر آهن در استان کوازولوناتال بودند که جنوبی ترین گروه، مردم شوسا بودند که زبانشان دارای ویژگی هایی از زبان ابتدایی خویی و سانی بود و سرزمینشان به کیپ شرقی واقع در استان کیپ شرقی امروزی می رسید. این جوامع عصر آهن به هنگام مهاجرت جایگزین قبایل شکارچی شدند.
تاریخ مکتوب آفریقای جنوبی با شرح دریانوردان اروپایی که از راه های بازرگانی هند شرقی می گذشتند شروع می شود. اولین دریانورد اروپایی که موفق شد از این آبراه گذر کند، کاشف پرتقالی بارتلومیو دیاس در سال ۱۴۸۸ بود. او هنگام بازگشت به لیسبون مکانی را که کشف کرده بود Cabo das Tormentas دماغهٔ توفان ها نامید، اما هنری دریانورد، که حامی مالی دیاس بود، نام آن را به دماغهٔ امید نیک Cabo da Boa Esperança، که اشاره ای به راهی برای رسیدن به سرزمین هند بود، تغییر داد.
تعدادی سانحهٔ دریایی در ساحل آفریقای جنوبی رخ داد علاوه بر نوشته های دریانوردان ابتدایی، شرح های نجات یافتگان سوانح دریایی اولین شرح های کتبی تاریخ این کشور هستند. دو قرن بعد از سال ۱۴۸۸ به بعد تعدادی از گروه های ماهیگیری که شامل ملاحان پرتغالی می شدند، در ساحل ساکن شدند ولی شرح کتبی از آن ها باقی نمانده است. در سال ۱۶۵۳، جان ون ریسبک به نمایندگی کمپانی هند شرقی هلند محلی برای تهیه خواربار در دماغهٔ امید نیک تأسیس کرد. در سده های ۱۷ و ۱۸ این جمعیت هلندی به آرامی بیشتر شد و سرانجام ساکنین هلندی مردم شوسا واقع در منطقهٔ رودخانهٔ ماهی را دیدند و پس از آن جنگ هایی به نام جنگهای مرزی کیپ به دلیل تصاحب زمین و دام شکل گرفت.
برای رفع کمبود نیروی کار کیپ از اندونزی، ماداگاسکار و هند بردگانی آورده شدند. علاوه بر این، رهبران دردسرسازی که اغلب از اشراف بودند از مستعمره های هلند به آفریقا تبعید شدند. این گروه از بردگان سرانجام جمعیتی را تشکیل دادند که اکنون به عنوان مالایی های کیپ شناخته می شوند. آن ها از سوی استعمارگران اروپایی اغلب دارای مقام اجتماعی بهتری محسوب شده اند و همچنین صاحب زمین نیز شدند و با توسعهٔ آپارتاید زمین های خود را از دست دادند. مساجد کیپ مالاین ها در محدوده ۶ بخشیده شدند و اکنون یادگار خرابی هایی هستند که در اطراف آن ها اتفاق افتاد.