• درگاه تاریخ
این نوشتار به تاریخ انگلستان به معنای عامی که واژه انگلستان در منابع فارسی دارد — صرف نظر از معانی خاص انگلستان و بریتانیا در منابع غربی — می پردازد.
تاریخ انگلستان با عبور نخستین مهاجران از تنگه دوور و ورود آن ها به جزایر بریتانیا در هزاران سال پیش آغاز می گردد. انسان ها تا حدود ۱۲۰۰۰ سال پیش، یعنی تا انتهای آخرین عصر یخبندان، به طور پیوسته در این سرزمین سکونت داشته اند. در سال ۴۳ پیش از میلاد فتح بریتانیا به دست رومیان آغاز شد. رومیان تا قرن پنجم پس از میلاد کنترل ایالت بریتانیا را حفظ کردند.
با پایان دوران حکمرانی رومیان بر بریتانیا، آنگلوساکسونها توانستند در آن جا ساکن شوند. معمولاً اسکان آنگلوساکسون ها را سرآغاز کشور انگلستان و نژاد انگلیسی می دانند. آن ها با خود زبان انگلیسی باستان را آوردند. این زبان جایگزین زبان بریتانیایی شد.
از حدود سال ۸۰۰ پس از میلاد نورس ها کنترل قسمت های پهناوری از انگلستان را در دست گرفتند. در سال ۱۰۶۶ میلادی نورمن ها به رهبری ویلیام فاتح به انگلستان حمله بردند و بر آن سلطه یافتند. ویلیام فاتح سلسلهٔ نورمنی را پایه گذاری کرد. این سلسله بیش از یک و نیم قرن بر انگلستان حکمرانی کردند تا این که دورهٔ بحران جانشینی پیش آمد. در پی این دوره، انگلستان تحت حاکمیت دودمان پلانتاژنه قرار گرفت. این خاندان ادعای حاکمیت پادشاهی فرانسه را نیز داشت که منجر به بحران جانشینی شد و جنگ صدساله را در پی داشت. انگلستان پس از جنگ های صدساله گرفتار جنگ های جانشینی خودش شد. سرانجام هنری تئودور جنگ رزها را پایان داد و سلسلهٔ تئودورها را پایه گذاری کرد.
انگلستان تحت حاکمیت تئودورها و پس از آن تحت حاکمیت سلسلهٔ استوارت تبدیل به یک قدرت استعماری جهانی شد. در طی دوران حاکمیت سلسلهٔ استورات، جنگ های داخلی به پا شد. در نتیجهٔ این جنگ ها چارلز اول اعدام شد و دنباله ای از دولت های جمهوری برقرار گردید.
استوارت ها در سال ۱۶۶۰ میلادی به تاج و تخت بازگشتند، با این حال یکی دیگر از شاهان استوارت، یعنی جیمز دوم، به خاطر تردیدهایی که دربارهٔ مذهب می کرد، در طی انقلاب باشکوه، از پادشاهی خلع شد. انگلستان که در قرن ۱۲ میلادی ولز را فتح کرده بود، در اوایل قرن هجدهم با اسکاتلند هم متحد شد و یک حکومت پادشاهی تحت عنوان بریتانیای کبیر تشکیل داد.
در پی انقلاب صنعتی بریتانیای کبیر به وجود آورد که در تاریخ به عنوان بزرگ ترین امپراتوری جهان ثبت شده است. پس از فرایند استعمارزدایی در قرن بیستم بخش عظیمی از این امپراتوری استقلال پیدا کرد. با این حال تأثیرات فرهنگی آن هنوز هم در بسیاری از کشورها گسترده و عمیق است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین نوشتار به تاریخ انگلستان به معنای عامی که واژه انگلستان در منابع فارسی دارد — صرف نظر از معانی خاص انگلستان و بریتانیا در منابع غربی — می پردازد.
تاریخ انگلستان با عبور نخستین مهاجران از تنگه دوور و ورود آن ها به جزایر بریتانیا در هزاران سال پیش آغاز می گردد. انسان ها تا حدود ۱۲۰۰۰ سال پیش، یعنی تا انتهای آخرین عصر یخبندان، به طور پیوسته در این سرزمین سکونت داشته اند. در سال ۴۳ پیش از میلاد فتح بریتانیا به دست رومیان آغاز شد. رومیان تا قرن پنجم پس از میلاد کنترل ایالت بریتانیا را حفظ کردند.
با پایان دوران حکمرانی رومیان بر بریتانیا، آنگلوساکسونها توانستند در آن جا ساکن شوند. معمولاً اسکان آنگلوساکسون ها را سرآغاز کشور انگلستان و نژاد انگلیسی می دانند. آن ها با خود زبان انگلیسی باستان را آوردند. این زبان جایگزین زبان بریتانیایی شد.
از حدود سال ۸۰۰ پس از میلاد نورس ها کنترل قسمت های پهناوری از انگلستان را در دست گرفتند. در سال ۱۰۶۶ میلادی نورمن ها به رهبری ویلیام فاتح به انگلستان حمله بردند و بر آن سلطه یافتند. ویلیام فاتح سلسلهٔ نورمنی را پایه گذاری کرد. این سلسله بیش از یک و نیم قرن بر انگلستان حکمرانی کردند تا این که دورهٔ بحران جانشینی پیش آمد. در پی این دوره، انگلستان تحت حاکمیت دودمان پلانتاژنه قرار گرفت. این خاندان ادعای حاکمیت پادشاهی فرانسه را نیز داشت که منجر به بحران جانشینی شد و جنگ صدساله را در پی داشت. انگلستان پس از جنگ های صدساله گرفتار جنگ های جانشینی خودش شد. سرانجام هنری تئودور جنگ رزها را پایان داد و سلسلهٔ تئودورها را پایه گذاری کرد.
انگلستان تحت حاکمیت تئودورها و پس از آن تحت حاکمیت سلسلهٔ استوارت تبدیل به یک قدرت استعماری جهانی شد. در طی دوران حاکمیت سلسلهٔ استورات، جنگ های داخلی به پا شد. در نتیجهٔ این جنگ ها چارلز اول اعدام شد و دنباله ای از دولت های جمهوری برقرار گردید.
استوارت ها در سال ۱۶۶۰ میلادی به تاج و تخت بازگشتند، با این حال یکی دیگر از شاهان استوارت، یعنی جیمز دوم، به خاطر تردیدهایی که دربارهٔ مذهب می کرد، در طی انقلاب باشکوه، از پادشاهی خلع شد. انگلستان که در قرن ۱۲ میلادی ولز را فتح کرده بود، در اوایل قرن هجدهم با اسکاتلند هم متحد شد و یک حکومت پادشاهی تحت عنوان بریتانیای کبیر تشکیل داد.
در پی انقلاب صنعتی بریتانیای کبیر به وجود آورد که در تاریخ به عنوان بزرگ ترین امپراتوری جهان ثبت شده است. پس از فرایند استعمارزدایی در قرن بیستم بخش عظیمی از این امپراتوری استقلال پیدا کرد. با این حال تأثیرات فرهنگی آن هنوز هم در بسیاری از کشورها گسترده و عمیق است.
wiki: تاریخ انگلستان