تاریخ نگاری محلی ایرانیان

[ویکی فقه] تاریخ نگاری محلی در ایران در سده های نخستین اسلامی به عربی و از اواخر سده پنجم به فارسی نوشته می شد.
تاریخ های محلی موجود نشان می دهند که مورخان محلی، از یک شیوه خاص پیروی نمی کردند.آداب و رسوم رایج و محیط فرهنگی مورخان ایرانی در شکل بخشیدن به آثار آنان تأثیر مهمی داشت.این رسوم شامل میراث باستانی ایران و میراث جامعه اسلامی بود و در هر دو مورد، زندگی سیاسی و اجتماعی آنان صبغه دینی داشت.
دوران رواج
تاریخ نگاری محلی در دوره میانه در ایران رایج بود.این تاریخ ها از ظهور و فروپاشی امپراتوری های بزرگ الهام می گرفت و احتمالاً واکنشی علیه تمرکزگرایی سلسله های بزرگ بود.
علل نگارش
انگیزه اصلی مورخانی که به تاریخ محلی می پرداختند، کسب افتخار برای منطقه خود و اعتقاد به این بود که روی دادهای سرزمینشان شایسته ضبط در تاریخ است.شاید یکی از علل رشد تاریخ نگاری محلی در دوره صفوی و قاجاری (سده های دهم تا سیزدهم) همین بوده است.
ویژگی ها
...