تجمع ستاره ای

تجمع ستاره ای یک خوشه ستاره ای با تعداد کمی ستاره است که هم از خوشه های باز و هم از خوشه های کروی ستاره های کمتری دارد. تجمع های ستاره ای به طور معمول شامل ۱۰ تا ۱۰۰ یا تعداد بیشتری ستاره است. ستارگان داخل این تجمع منشأ مشترکی دارند، اما نیروی گرانشی بینشان ضعیف شده و در فضا حرکت می کنند و از یکدیگر فاصله می گیرند. تجمع ستاره ای در درجه اول با بردار حرکتی ستاره ها و سن مشترکشان شناسایی می شوند. با بررسی ترکیب شیمیایی ستارگان نیز می توان تجمع های ستاره ای را شناسایی نمود.
تجمع های ستاره ای برای اولین بار توسط ستاره شناس ارمنی شوروی، ویکتور هامبارتسومیان در سال 1947 کشف شد. [ ۱] [ ۲]
نام تجمع های ستاره ای از نام صورت فلکی ( یا صورت های فلکی ) ای که در آن قرار دارد، گرفته می شود.
ویکتور هامبارتسومیان در ابتدا انجمن های ستاره ای را بر اساس ویژگی های ستاره هایشان به دو گروه OB و T دسته بندی کرد. [ ۱] دسته سوم با نام R، بعداً توسط سیدنی ون دن برگ برای تجمع هایی که باعث روشن شدن سحابی های بازتابی می شود، نام گذاری شد. [ ۳]
تجمع های OB، T و R زنجیره ای از گروه بندی های ستاره های جوان را تشکیل می دهند. اما در حال حاضر مشخص نیست که آیا آنها یک توالی تکاملی هستند یا عامل دیگری در کار هستند. [ ۴] برخی از گروه ها، همزمان ویژگی های هر دو دسته ی OB و T را دارا هستند. بنابراین نمی توان به طور مشخصی دسته بندی کرد.
تجمع های ستاره ای جوان، حاوی ۱۰ تا ۱۰۰ ستاره ی پرجرم از رده ی طیفی O و B هستند و به عنوان تجمع های از نوع OB شناخته می شوند. به نظر می رسد که این ستاره ها در همان حجم کوچک در داخل یک ابر مولکولی غول پیکر تشکیل شده اند. هنگامی که گرد و غبار و گازهای اطراف ستارگان از بین می رود، ستارگان باقیمانده از هم جدا می شوند و شروع به دور شدن می کنند. [ ۵] اینگونه به نظر می رسد که اکثر ستارگان راه شیری در تجمع های ستاره ای OB شکل گرفته اند. [ ۵]
ستارگان نوع O عمر کوتاهی دارند و بسته به جرمشان پس از تقریباً ۱ تا ۱۵ میلیون سال به شکل ابرنواختر از بین خواهند رفت. در نتیجه، انجمن های OB عموماً چند میلیون سال یا کمتر سن دارند. ستارگان OB در تجمع ستاره ای تمام سوخت خود را طی ۱۰ میلیون سال خواهند سوزاند. ( در مقایسه با عمر خورشید که در حدود ۵ میلیارد سال است، این مقدار بسیار کم محسوب می گردد. )