فلک تندخویست با هر کسی
تو با او مکن تندخوئی بسی.
فردوسی.
با تو خو کردم و، خو باز همی باید کرداز تو ای تندخوی سنگدل تنگ دهان.
فرخی.
رو به آتش کرد کای شه تندخوآن جهان سوز طبیعی خوت کو؟
مولوی.
در میان روز گفتن روز کوخویش رسوا کردن است ای تندخو.
مولوی.
به شیرین زبانی توان برد گوی که پیوسته تلخی برد تندخوی.
سعدی ( بوستان ).
عقد نکاحش بستند با جوانی تندخوی و ترشروی. ( گلستان ). امرد آنگه که خوبروی بود
تلخ گفتار و تندخوی بود.
سعدی ( گلستان ).
زهرم مده بدست رقیبان تندخوی از دست خود بده که ز جلاب خوشتر است.
سعدی.
کای دل تو شاد باش که آن یار تندخوبسیار تندروی نشیند ز بخت خویش.
حافظ.
در آن شمایل مطبوع هیچ نتوان گفت جز اینقدر که رفیقان تندخو داری.
حافظ.
پشمینه پوش تندخو، از عشق نشنیده ست بواز مستیش رمزی بگو،تا ترک هشیاری کند.
حافظ.
رجوع به تند و دیگر ترکیبهای آن و رجوع به تندخویی شود.