تندنویسی

تُندنویسی (shorthand)
شیوه های کوتاه نویسی و نگارش سریع در رونوشت برداری و ثبت گفتار. چنین شیوه هایی، که با بهره گیری از نشانه هایی برگرفته از حروف الفبا اجرا می شوند، در دوران باستان ابداع شدند. ازجمله در این خصوص می توان به شیوۀ تیرو، منشی سیسرون، اشاره کرد که قرن ها به کار می رفت. در این شیوه، ابتدا از چهارهزار نشانه و بعدها ۱۳هزار نشانه استفاده می شد. از ۱۵۸۸، شیوه های جدید تندنویسی به کار گرفته شد که آغازگر آن تیموتی برایت بود که از حدود ۵۰۰ نشانه برای حروف استفاده می کرد. شیوه ای که آیزاک پیتمن در ۱۸۳۷ طرح کرد، با اصلاحاتی، هم اکنون رایج ترین شیوۀ تندنویسی در میان انگلیسی زبانان است. شیوۀ پیتمن، که مبتنی بر اشکال هندسی است، اگرچه امکان تندنویسی را با سرعت بالا فراهم می آورد، دشوار است. جان رابرت گرِگ، در ۱۸۸۸، شیوه ای ساده تر به کار گرفت که مبتنی است بر نشانه هایی مشابه خط نوشتاری معمول. این روش امروزه نیز به کار می رود. در حال حاضر، ماشین هایی نظیر استنوتایپ و استنوگراف و همچنین رایانه هایی برای تندنویسی ساخته اند که صفحۀ کلید و نرم افزارهایی مخصوص این کار دارند و در دادگاه ها و امور تجاری نیز کاربرد وسیع یافته اند.