مرحلهٔ توزیع انرژی الکتریکی یکی از مراحل پایانی تحویل انرژی الکتریکی به مصرف کننده هاست. این مرحله انرژی الکتریکی را از سیستم انتقال به مصرف کنندگان منفرد انتقال می دهد. پست های توزیعی که به سیستم انتقال متصل هستند ولتاژ انتقال را به ولتاژهای متوسط ( بین ۲ کیلو و ۳۵ کیلو ولت ) با استفاده از ترانسفورماتورها کاهش می دهند. به طور کلی خطوط ولتاژ متوسط معمولاً انرژی را با ولتاژ کمتر از ۲۰ کیلوولت با استفاده از پست های ترانسفورماتوری که گاهی به صورت نصب شده بر روی تیرهای انتقال قرار دارند، و نیز خطوط ولتاژ پایین ( کمتر از ۱۰۰۰ ولت ) را شامل می شود.
در سال های آغازین استفاده از انرژی الکتریکی، ژنراتورهای جریان مستقیم "DC" با همان ولتاژ تولیدی به مصرف کننده ها متصل شده بودند و به این صورت تولید و انتقال برق با یک ولتاژ انجام می گرفت، چراکه هیچ راهی برای تغییر ولتاژ "DC" به جز تغییر ژنراتورها وجود نداشت. از آنجایی که لامپهای التهابی آن زمان تنها در ولتاژ ۱۰۰ ولت قابل استفاده بوده اند تنها راه ممکن تولید برق با این ولتاژ بود. همچنین در ولتاژ پایین نیاز به عایق کاری زیاد برای حفظ ایمنی نبود و به این صورت تولید و انتقال با ولتاژ ۱۰۰ ولت صورت می گرفت که موجب به وجود آمدن تلفات قابل توجه در طول خطوط می شد.
از همان ابتدا استفاده از مس به عنوان یک هادی بسیار معمول بود و این به دلیل هدایت الکتریکی و قیمت نسبتاً مناسب مس ( امروزه با بالا رفتن قیمت مس از صرفه اقتصادی این فلز کاسته شده ) نسبت به دیگر فلزات است. برای کاهش دادن جریان و در نتیجه کاهش میزان مصرف مس باید از ولتاژهای بالاتر در طول خطوط استفاده کرد. اما همان طور که گفته شد، هیچ روش قابل استفاده ای برای تغییر ولتاژ DC موجود در آن زمان وجود نداشت، بنابراین سیستم DC ادیسون به کابل های ضخیم و ژنراتورهای محلی نیاز داشت. فاصله آخرین مصرف کننده حداکثر باید ۱٫۵ مایل از محل تولید می بود تا نیازی به استفاده از هادی های با سطح مقطع بسیار بالا نباشد.
پذیرش جریان الکتریکی متناوب "AC" با تغییرات بنیادی در زمینه برق همراه شد، چراکه ترانسفورماتورهای الکتریکی می توانستند ولتاژ را تغییر دهند و این، امکان افزایش طول خطوط انتقال فراهم را می کرد. با افزایش ولتاژ در طول خطوط، جریان الکتریکی کاهش یافته و بدین صورت، نیاز به استفاده از کابل های با سطح مقطع بالا و مولدهای محلی بر طرف می شد و در این صورت همچنین امکان تولید انرژی الکتریکی در فواصل دور از مصرف کننده ها نیز فراهم می شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال های آغازین استفاده از انرژی الکتریکی، ژنراتورهای جریان مستقیم "DC" با همان ولتاژ تولیدی به مصرف کننده ها متصل شده بودند و به این صورت تولید و انتقال برق با یک ولتاژ انجام می گرفت، چراکه هیچ راهی برای تغییر ولتاژ "DC" به جز تغییر ژنراتورها وجود نداشت. از آنجایی که لامپهای التهابی آن زمان تنها در ولتاژ ۱۰۰ ولت قابل استفاده بوده اند تنها راه ممکن تولید برق با این ولتاژ بود. همچنین در ولتاژ پایین نیاز به عایق کاری زیاد برای حفظ ایمنی نبود و به این صورت تولید و انتقال با ولتاژ ۱۰۰ ولت صورت می گرفت که موجب به وجود آمدن تلفات قابل توجه در طول خطوط می شد.
از همان ابتدا استفاده از مس به عنوان یک هادی بسیار معمول بود و این به دلیل هدایت الکتریکی و قیمت نسبتاً مناسب مس ( امروزه با بالا رفتن قیمت مس از صرفه اقتصادی این فلز کاسته شده ) نسبت به دیگر فلزات است. برای کاهش دادن جریان و در نتیجه کاهش میزان مصرف مس باید از ولتاژهای بالاتر در طول خطوط استفاده کرد. اما همان طور که گفته شد، هیچ روش قابل استفاده ای برای تغییر ولتاژ DC موجود در آن زمان وجود نداشت، بنابراین سیستم DC ادیسون به کابل های ضخیم و ژنراتورهای محلی نیاز داشت. فاصله آخرین مصرف کننده حداکثر باید ۱٫۵ مایل از محل تولید می بود تا نیازی به استفاده از هادی های با سطح مقطع بسیار بالا نباشد.
پذیرش جریان الکتریکی متناوب "AC" با تغییرات بنیادی در زمینه برق همراه شد، چراکه ترانسفورماتورهای الکتریکی می توانستند ولتاژ را تغییر دهند و این، امکان افزایش طول خطوط انتقال فراهم را می کرد. با افزایش ولتاژ در طول خطوط، جریان الکتریکی کاهش یافته و بدین صورت، نیاز به استفاده از کابل های با سطح مقطع بالا و مولدهای محلی بر طرف می شد و در این صورت همچنین امکان تولید انرژی الکتریکی در فواصل دور از مصرف کننده ها نیز فراهم می شد.
wiki: توزیع انرژی الکتریکی