جلیقه نجات، نوعی وسیله شناوری شخصی است که مانند جلیقه پوشیده می شود و کاربرنده آن را روی آب نگاه می دارد و از غرق شدن او جلوگیری می کند. کسانی که روی کشتی ها و قایق ها یا بر سکوهای دریایی کار می کنند و همچنین کسانی که به ورزش های آبی می پردازند آن را به کار می برند. در برخی کشورها پوشیدن آن در هنگام سوار بودن بر برخی شناورها یا کار بر سکوها طبق قانون الزامی است.
جلیقه نجات در دو نوع کلی ساخته می شود: یک نوع آن باد می شود و نوع دیگر پر از مواد سبک تر از آب مانند فوم اسفنجی است.
جلیقهٔ نجات یکی از وسایل نجات تُندابه ای[ ۱] نیز هست. نجات تندابه ای نوعی از عملیات نجات است که در آب های متلاطم دریایی یا توفانی یا سیل ها و تندابه ها صورت می گیرد.
این جلیقه ها حد اکثر میتوانند چهار روز یک انسان بزرگسال و حد اکثر پنج روز یک کودک را روی آب شناور نگه دارند.
از قدیمی ترین نمونه های جلیقه های نجات را می توان به پوست حیوانات، یا کدوهای توخالی اشاره کرد که هنگام عبور از نهرها و رودخانه های عمیق از آن ها استفاده می شد. همچنین در گذشته دریانوردان نروژی از وسایل ایمنی شناور با طراحی هدفمند متشکل از بلوک های ساده چوب یا چوب پنبه استفاده می کردند.
جلیقه نجات مدرن به طور کلی به بازرس قایق های نجات در مؤسسه قایق نجات ملی سلطنتی در بریتانیا ، کاپیتان جان راس وارد ( که بعدها معاون دریاسالار نیروی دریایی سلطنتی بود ) نسبت داده می شود. او در سال 1854میلادی جلیقه چوب پنبه ای ساخت تا خدمه قایق های نجات آن را هم برای محافظت در برابر آب و هوا و هم برای نجات جانشان بپوشند. [ ۲]
مواد چوب پنبه سفت و سخت در نهایت توسط کیسه های حاوی سلول های ضد آب پر از کاپوک ، یک ماده گیاهی، جایگزین شد. این سلول های نرم در مقایسه با دستگاه هایی که از قطعات چوب پنبه سخت استفاده می کردند انعطاف پذیرتر و راحت تر قابل پوشیدن بودند. [ ۳] شناور کاپوک در بسیاری از نیروی دریایی در جنگ جهانی دوم استفاده شد . فوم در نهایت جایگزین کاپوک برای شناورسازی ( در مقابل بادکرده و بنابراین نه ذاتاً شناور ) شد. [ ۴]
در طول جنگ جهانی دوم، تحقیقاتی برای بهبود طراحی جلیقه نجات نیز توسط Edgar Pask OBE ، اولین استاد بیهوشی در دانشگاه نیوکاسل در بریتانیا انجام شد . تحقیقات او شامل بیهوشی به عنوان وسیله ای برای شبیه سازی بیهوشی در یخ زدن آب دریا بود. کار پاسک باعث شد او OBE و توصیف "شجاع ترین مرد در RAF که هرگز با هواپیما پرواز نکرده است" را به ارمغان آورد. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجلیقه نجات در دو نوع کلی ساخته می شود: یک نوع آن باد می شود و نوع دیگر پر از مواد سبک تر از آب مانند فوم اسفنجی است.
جلیقهٔ نجات یکی از وسایل نجات تُندابه ای[ ۱] نیز هست. نجات تندابه ای نوعی از عملیات نجات است که در آب های متلاطم دریایی یا توفانی یا سیل ها و تندابه ها صورت می گیرد.
این جلیقه ها حد اکثر میتوانند چهار روز یک انسان بزرگسال و حد اکثر پنج روز یک کودک را روی آب شناور نگه دارند.
از قدیمی ترین نمونه های جلیقه های نجات را می توان به پوست حیوانات، یا کدوهای توخالی اشاره کرد که هنگام عبور از نهرها و رودخانه های عمیق از آن ها استفاده می شد. همچنین در گذشته دریانوردان نروژی از وسایل ایمنی شناور با طراحی هدفمند متشکل از بلوک های ساده چوب یا چوب پنبه استفاده می کردند.
جلیقه نجات مدرن به طور کلی به بازرس قایق های نجات در مؤسسه قایق نجات ملی سلطنتی در بریتانیا ، کاپیتان جان راس وارد ( که بعدها معاون دریاسالار نیروی دریایی سلطنتی بود ) نسبت داده می شود. او در سال 1854میلادی جلیقه چوب پنبه ای ساخت تا خدمه قایق های نجات آن را هم برای محافظت در برابر آب و هوا و هم برای نجات جانشان بپوشند. [ ۲]
مواد چوب پنبه سفت و سخت در نهایت توسط کیسه های حاوی سلول های ضد آب پر از کاپوک ، یک ماده گیاهی، جایگزین شد. این سلول های نرم در مقایسه با دستگاه هایی که از قطعات چوب پنبه سخت استفاده می کردند انعطاف پذیرتر و راحت تر قابل پوشیدن بودند. [ ۳] شناور کاپوک در بسیاری از نیروی دریایی در جنگ جهانی دوم استفاده شد . فوم در نهایت جایگزین کاپوک برای شناورسازی ( در مقابل بادکرده و بنابراین نه ذاتاً شناور ) شد. [ ۴]
در طول جنگ جهانی دوم، تحقیقاتی برای بهبود طراحی جلیقه نجات نیز توسط Edgar Pask OBE ، اولین استاد بیهوشی در دانشگاه نیوکاسل در بریتانیا انجام شد . تحقیقات او شامل بیهوشی به عنوان وسیله ای برای شبیه سازی بیهوشی در یخ زدن آب دریا بود. کار پاسک باعث شد او OBE و توصیف "شجاع ترین مرد در RAF که هرگز با هواپیما پرواز نکرده است" را به ارمغان آورد. [ ۵]
wiki: جلیقه نجات