[ویکی شیعه] ابومحمد حسن بن علی حَذّاءِ عُمانی یا عَمّانی مشهور به ابن ابی عقیل محدّث، فقیه و متکلّم شیعه قرن چهارم هجری قمری. که عصر غیبت صغری (۲۶۰-۳۲۹ق /۸۷۹ -۹۴۱م) را درک کرده است. رجال شناسان شیعی وثاقت وی را تأیید کرده اند. برخی وی را نخستین فقیه شیعه دانسته اند که در آغاز غیبت کبری فقه را تهذیب کرد و نظر اجتهادی را به کار بست و بحث در اصول را از فروع جدا ساخت. آرای فقهی ابن ابی عقیل مورد توجه غالب فقیهان شیعه از جمله، ابن ادریس در السرائر، محقق حلی در المعتبر فی شرح المختصر و علامه حلی در مختلف الشیعة، واقع شده است.
با اینکه غالب فقیهان و محدّثان شیعی در آثار خود از وی سخن گفته اند، تاریخ تولد و وفات او معلوم نیست، حتی نمی دانیم که او منسوب به کدام عمان است. نظر به اینکه ابن قولویه از وی روایت کرده، باید گفت وی در طبقه کلینی بوده و عصر غیبت صُغری (۲۶۰-۳۲۹ق) را درک کرده است.
نخستین کسی که از ابن ابی عقیل و آثارش یاد کرده، شیخ طوسی است که او را حسن بن عیسی نامیده است، اما نجاشی که با گستردگی و دقت بیشتر از ابن ابی عقیل سخن گفته، نام پدرش را علی ضبط کرده است.
با اینکه غالب فقیهان و محدّثان شیعی در آثار خود از وی سخن گفته اند، تاریخ تولد و وفات او معلوم نیست، حتی نمی دانیم که او منسوب به کدام عمان است. نظر به اینکه ابن قولویه از وی روایت کرده، باید گفت وی در طبقه کلینی بوده و عصر غیبت صُغری (۲۶۰-۳۲۹ق) را درک کرده است.
نخستین کسی که از ابن ابی عقیل و آثارش یاد کرده، شیخ طوسی است که او را حسن بن عیسی نامیده است، اما نجاشی که با گستردگی و دقت بیشتر از ابن ابی عقیل سخن گفته، نام پدرش را علی ضبط کرده است.
wikishia: حسن_بن_علی_حذاء_عمانی