حسن شیرازی
لغت نامه دهخدا
حسن شیرازی. [ ح َ س َ ن ِ ] ( اِخ ) ( سید محمد... ) ابن محمودبن اسماعیل بن فتح اﷲبن عابدبن لطف اﷲبن مؤمن حسینی شیرازی عسکری نجفی. در نیمه جمادی الاول سال 1230 هَ. ق. در شیراز متولد شد و در 24 شعبان 1312 هَ. ق. در سامراء درگذشت. ( ذریعه ج 1 ص 173 ). وی در اصفهان و نجف تحصیل کرد و در نجف مرجعیت شیعه یافت و در 1291 هَ. ق. دولت عثمانی که میخواست مرکز روحانی شیعه در شمال عراق باشد او را در سامرا سکونت داد، و در همین شهر بود که فتوای تحریم استعمال تنباکو را برای ایرانیان ، هنگامی که دولت انحصار تنباکو را به شرکت رژی داده بود، اعلام کرد، و موجب لغو امتیاز را فراهم ساخت. درباره ٔتاریخ واقعه تنباکو چند کتاب بنام تاریخ الدخانیة در ذریعه ( ج 3 ص 252 ) یاد شده و اخیراً نیز کتابی بنام اولین مقاومت منفی از آقای تیموری درباره آن چاپ شده است. میرزاحسن شیرازی را به لقب مجدد و امام مجدد نیز خوانده اند و مؤلف ذریعه در احوال وی کتابی بنام «هدیة الرازی » تألیف کرده است و میرزا محمدعلی اردوباری ( درگذشته 1280 هَ. ق. ). در نجف نیز کتابی بنام «سبائک التبر فیما قیل فی الامام الشیرازی من الشعر» تألیف کرده است. ( ذریعه ج 12 ص 124 ) ( ریحانة الادب )( وفیات معاصرین قزوینی ) ( سبک شناسی بهار ج 3 ص 373 ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
حسن شیرازی