خدا بودن سخت است (فیلم ۲۰۱۳). خدا بودن سخت است ( روسی: Трудно быть богом ) یک فیلم علمی–تخیلی روسی به کارگردانی الکسی ژرمن محصول سال ۲۰۱۳ است.
فیلم اقتباسی از رمانی به همین نام، اثر بوریس و آرکادی استروگاتسکی است.
فیلم خدا بودن سخت است برای اولین بار پس از مرگ کارگردانش، آلکسی گرمان در جشنواره بین المللی فیلم رم به نمایش گذاشته شد. پسر گرمان در حاشیه این جشنواره، در مراسم بزرگداشت وی گفت که پدرش دین خود را به سینما با ساخت آخرین فیلمش ادا کرد. [ ۱]
امید در عمق تباهی و زیبایی در اوج انزجار
الکسی یورویچ گرمن، که عموماً او را به عنوان یکی از بزرگ ترین هنرمندان کمال گرا میان هم دوره هایش می شناسند، بی شک یکی از مهم ترین و تأثیرگذارترین چهره ها در تاریخ معاصر سینمای روسیه به شمار می رود.
گرمن، این فیلمساز سازش ناپذیر با انبوهی از ایده های نوین و خلاقانه، همواره در آثار فلسفی و دقیقش، به آزمون و خطا در باب پتانسیل های زیبایی شناسانه در سینما پرداخت تا راهی در مواجهه با معضلات روانی و اخلاقی، پارادوکس های برآمده از نظام توتالیتر و از بین بردن خاطرات مکدری که از دل آن ها برآمده بود، بیابد. این فیلمسازِ روسی، نه تنها به دلیل موانع متعدد ایجاد شده در اثر سانسور شوروی بلکه به خاطر روش کاری خود که منجر به پروسه های کُند و طولانی مدت می شد، تنها توانست پنج فیلم متمایز به لحاظ تماتیک ( موضوعی ) و استتیک ( زیبایی شناسانه ) مقابل دوربین ببرد که در بین آن ها، می توان «خدا بودن سخت است» را شاهکارِ او در نظر گرفت.
اولین اقدام گرمن حتی پیش از آغاز فعالیتش به عنوان کارگردان با فیلم «محاکمه در جاده»، ثبت فیلمنامه ای اقتباسی بر اساس رمان مشهور «برادران استروگاتسکی» به نام «خدا بودن سخت است» بود؛ اما با شروع کار بر روی فیلمنامه ( با مشورت بوریس استروگاتسکی ) در اواخر دهه شصت، وی مجبور شد این پروژه را به دلیل مداخلهٔ دستگاه سانسور سفت و سختِ شوروی در پی وخیم شدن اوضاع سیاسی پس از حمله روسیه به چکسلواکی در سال ۱۹۶۸ رها کند؛ چراکه سازمان نظارت و سانسور این پروژه را از نظر سیاسی نامناسب تشخیص داده بود. حدوداً بیست سال طول کشید تا مجدداً شرایطِ تولید این فیلم مهیا شود، اما این بار به دلیل تغییرات عمده سیاسی که با فروپاشی سیستم کمونیستی شوروی و دموکراتیزه کردنِ روسیه همراه بود و همچنین تردیدهای خودِ گرمن پس از دریافتن این موضوع که فیلمساز دیگری نیز به نام پیتر فلایشمان در آلمان، اقتباسی از همین رمان را ساخته، بار دیگر این پروژه متوقف شد. گرمن مجدداً در سال ۲۰۰۰ به این پروژه بازگشت و تا پایان عمر ( سال ۲۰۱۳ ) بر روی این فیلم کار کرد، اما پیش از اتمام مراحل پایانیِ صداگذاریِ فیلم درگذشت و اعضای خانواده او ( همسر و شریک خلاق وی، سوتلانا کارمالیتا و همچنین پسرش، کارگردان سینما، الکسی گرمن جونیور ) روند پس از تولیدِ فیلم را نهایی کردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففیلم اقتباسی از رمانی به همین نام، اثر بوریس و آرکادی استروگاتسکی است.
فیلم خدا بودن سخت است برای اولین بار پس از مرگ کارگردانش، آلکسی گرمان در جشنواره بین المللی فیلم رم به نمایش گذاشته شد. پسر گرمان در حاشیه این جشنواره، در مراسم بزرگداشت وی گفت که پدرش دین خود را به سینما با ساخت آخرین فیلمش ادا کرد. [ ۱]
امید در عمق تباهی و زیبایی در اوج انزجار
الکسی یورویچ گرمن، که عموماً او را به عنوان یکی از بزرگ ترین هنرمندان کمال گرا میان هم دوره هایش می شناسند، بی شک یکی از مهم ترین و تأثیرگذارترین چهره ها در تاریخ معاصر سینمای روسیه به شمار می رود.
گرمن، این فیلمساز سازش ناپذیر با انبوهی از ایده های نوین و خلاقانه، همواره در آثار فلسفی و دقیقش، به آزمون و خطا در باب پتانسیل های زیبایی شناسانه در سینما پرداخت تا راهی در مواجهه با معضلات روانی و اخلاقی، پارادوکس های برآمده از نظام توتالیتر و از بین بردن خاطرات مکدری که از دل آن ها برآمده بود، بیابد. این فیلمسازِ روسی، نه تنها به دلیل موانع متعدد ایجاد شده در اثر سانسور شوروی بلکه به خاطر روش کاری خود که منجر به پروسه های کُند و طولانی مدت می شد، تنها توانست پنج فیلم متمایز به لحاظ تماتیک ( موضوعی ) و استتیک ( زیبایی شناسانه ) مقابل دوربین ببرد که در بین آن ها، می توان «خدا بودن سخت است» را شاهکارِ او در نظر گرفت.
اولین اقدام گرمن حتی پیش از آغاز فعالیتش به عنوان کارگردان با فیلم «محاکمه در جاده»، ثبت فیلمنامه ای اقتباسی بر اساس رمان مشهور «برادران استروگاتسکی» به نام «خدا بودن سخت است» بود؛ اما با شروع کار بر روی فیلمنامه ( با مشورت بوریس استروگاتسکی ) در اواخر دهه شصت، وی مجبور شد این پروژه را به دلیل مداخلهٔ دستگاه سانسور سفت و سختِ شوروی در پی وخیم شدن اوضاع سیاسی پس از حمله روسیه به چکسلواکی در سال ۱۹۶۸ رها کند؛ چراکه سازمان نظارت و سانسور این پروژه را از نظر سیاسی نامناسب تشخیص داده بود. حدوداً بیست سال طول کشید تا مجدداً شرایطِ تولید این فیلم مهیا شود، اما این بار به دلیل تغییرات عمده سیاسی که با فروپاشی سیستم کمونیستی شوروی و دموکراتیزه کردنِ روسیه همراه بود و همچنین تردیدهای خودِ گرمن پس از دریافتن این موضوع که فیلمساز دیگری نیز به نام پیتر فلایشمان در آلمان، اقتباسی از همین رمان را ساخته، بار دیگر این پروژه متوقف شد. گرمن مجدداً در سال ۲۰۰۰ به این پروژه بازگشت و تا پایان عمر ( سال ۲۰۱۳ ) بر روی این فیلم کار کرد، اما پیش از اتمام مراحل پایانیِ صداگذاریِ فیلم درگذشت و اعضای خانواده او ( همسر و شریک خلاق وی، سوتلانا کارمالیتا و همچنین پسرش، کارگردان سینما، الکسی گرمن جونیور ) روند پس از تولیدِ فیلم را نهایی کردند.
