خلف بن احمد

خَلَفِ بن احمد (۳۲۷ـ۳۹۳ق)
(معروف به: خلف بانُویَه؛ مکنی به: ابواحمد) آخرین امیر صفاری سیستان (حک: ۳۵۲ـ۳۹۳ق). پس از قتل پدرش، ابوجعفر احمد، در ۳۵۲ق، با حمایت غلامان سامانی مستقر در بُست ، حکومت را تصاحب کرد. پس از آن با انتصاب طاهر بن حسین به نیابت خود، در ۳۵۴ق به حج رفت ولی در مراجعت با عصیان جانشین خود مواجه شد و به ناگزیر از امیرمنصور سامانی استمداد جست و در ۳۵۸ق، دوباره قدرت را در سیستان به دست آورد. اما تحریکات طاهر و دیگر مخالفان ، باعث تیرگی روابط او با امیر سامانی شد و سرانجام پس از مدتی کشمکش استقلال خود را به دست آورد و از خلیفۀ عباسی لقب «ولی الدوله» گرفت . با تضعیف سیمجوریان ، بُست و قهستان را به یاری فرزندش، طاهر بن خلف، در ۳۸۷ق تصرف کرد و در ۳۹۰ق، کرمان را از آل بویه گرفت . اما سرانجام اقتدار روزافزون سلطان محمود غزنوی به اسارت خلف در قلعه های گردیز و دهک منتهی شد و پس از مدتی به بهانه مراوده با ایلک خان به قتل رسید. روابط نزدیک او با علما، شهرتی به وی بخشید و تفسیر بزرگ قرآن، که به فرمان وی تهیه شده، مشهور بوده است. خلف بن احمد پادشاهی عالم و دانش دوست بود و ابومنصور ثعالبی، بدیع الزمان و ابوالفتح بُستی وی را ستوده اند.