خوشه کامپیوتر

خوشهٔ کامپیوتر ( به انگلیسی: Computer cluster ) نوعی از سیستم های پردازش موازی و توزیع شده است، که متشکل از مجموعه ای از رایانه های مستقل می باشد که تمام این گره ها در ارتباط تنگاتنگ با کل سیستم هستند و به عنوان یک منبع یکپارچه کار می کنند. [ ۱]
اولین جرقه و الهام برای کلاستر در دههٔ ۶۰ میلادی در آی بی ام زده شد. در آن زمان مهندسان در حال بررسی یک طرح پیشنهادی جهت برقراری ارتباط مابین رایانه های مرکزی بودند، تا به زیر ساخت پردازش موازی که از لحاظ هزینه به صرفه باشد برسند. در آن زمان دو سیستم کارآمد HASP و JES و موفقیت های حاصل از آن ها اجازهٔ توزیع کارها مابین خوشه ای از رایانه های مرکزی را به مهندسان می داد. با این حال پردازش کلاستر، شتاب لازم را تا زمان توسعهٔ ۳ تکنولوژی اساسی بکار رفته در کلاستر در دههٔ ۸۰ را بخود نگرفت. این ۳ تکنولوژی اساسی عبارتند از:
• پردازنده هایی با کارائی بالا
• شبکه هایی با سرعت بالا
• توسعهٔ ابزارهای مناسب برای ایجاد پردازش
احتمالاً می توان همزمانی ۲ مؤلفهٔ نیاز بر قدرت پردازش و بالا بودن هزینه های ایجاد ابر رایانه های سنتی را دلیل ۴ برای بروز این شتاب دانست. [ ۲] پیشرفت های قابل توجه و توسعهٔ این تکنولوژی ها همراه با کاهش هزینه ها و در دسترس قرار گرفتن قطعات و تجهیزات مورد نیاز باعث شد تا کلاسترها و شبکه ای از رایانه های شخصی و ایستگاه های کاری به یک راه حل معقول و اساسی برای ایجاد زیرساخت پردازش موازی تبدیل شوند. در نتیجه کلاسترها تبدیل به نقشه راه اصلی برای زیر ساخت موازی و توزیع شده برای پردازش های با کارائی بالا و پردازش های با دسترسی بالا و پردازش های با عملکرد بالا شدند. مسیر پردازش موازی در حال دور شدن از زیر ساخت های سنتی و تخصیص یافته مانند دستگاه Cray/SGI T3E و نزدیک شدن به سیستم های ارزان و چند منظوره که از رایانه های چند پردازنده ای که به صورت منظم ومتقارن ویا نامنظم ونامتقارن بهم متصل شده اند می باشد. ظهور و شتاب ناگهانی کلاسترها با چند پروژه آکادمیک و دانشگاهی مانند Beowulf و Berkeley NOW و HPVM رانده شد، که باعث اثبات برتری کلاسترها به زیر ساخت های سنتی شد.
عموماً کلاسترها به ۲ بخش اساسی تقسیم می شوند: کلاسترهای با کارائی بالا و کلاسترهای با دسترسی بالا.
کلاستر با دسترسی بالا، برای ایجاد سرویس هایی با قابلیت اطمینان بالا کاربرد دارد.