دبلیو• اس• مروین. دبلیو. اس. مروین ( انگلیسی: W. S. Merwin؛ زادهٔ ۳۰ سپتامبر ۱۹۲۷ – درگذشته ۱۵ مارس ۲۰۱۹ ) یک شاعر، نویسنده و مترجم اهل ایالات متحده آمریکا بود.
ویلیام استنلی مروین در ۳۰ سپتامبر ۱۹۲۷ در نیویورک سیتی به دنیا آمد. پدرش کشیش کلیسای پروتستان بود که در شرایطی سخت و خشونت بار بزرگ شده بود. مادرش از کودکی یتیم بود و بعدها برادرش و بعد اولین فرزندش را نیز از دست داد. ثمرهٔ خشونت و فلاکت که از کودکی زندگی مروین را احاطه کرده بود، در تمام شعرهای این شاعر بزرگ مشهود است.
مروین از پنج سالگی مشغول سرودن سرودهای روحانی شد. کودکی اش در اونیون سیتی، نیوجرسی و اسکرانتون، پنسیلوانیا گذشت و سپس وارد دانشگاه پرینستون شد. او آنجا هم دورهٔ گلاوی کینل بود. شعر را در کلاس بلاک مور، منتقد برجسته آموخت و جان بریمن از استادانش بود. پس از اینکه در ۱۹۴۸ فارغ التحصیل شد، یک سال اضافه همان جا ماند تا زبان لاتین بیاموزد. سپس با اولین همسرش «دوروتی جین فیری» ( Dorothy Jeanne Ferry ) ازدواج کرد و به کار نوشتن نمایشنامه های منظوم و تدریس خصوصی به کودکان خانواده های ثروتمند پرداخت.
مروین سپس به اروپا رفت و در سال ۱۹۵۰ به عنوان آموزگار پسر رابرت گریوز در اسپانیا استخدام شد. او آنجا با «دیدو میلروی» ( Dido Milroy ) آشنا شد که او را در حیطهٔ ادبیات و کار ترجمه پیش برد و به ازدواجی مجدد انجامید. اولین کتاب شعر مروین «نقابی برای ژانوس» A Mask for Janus در سال ۱۹۵۲ برندهٔ «جایزهٔ یال»[ ۱] شد.
ویستن هیو آودن این اثر را بخاطر ذوق هنری شاعر و انقیادش به صنایع بدیع کلاسیک و اسطوره ها ستود. مروین را از جمله شاعران غزل سرا می دانند در زمانه ای که غزل سرایی در غرب و بخصوص در میان آنگلوساکسون ها رواج پیدا کرده است. [ ۲]
مروین همراه دیدو چند سالی در لندن و جنوب فرانسه زندگی کرد. او در خلال سال های ۱۹۵۶ و ۱۹۵۷ در کمبریج و ماساچوست نمایشنامه های منظوم می نوشت. اقامت در لندن دوستی عمیق با سیلویا پلات و تد هیوز را با خود داشت. مروین در بوستون با گروهی که اطراف رابرت لاول جمع شده بودند آشنا شد و کنار آن ها به تمرین نوشتن شعرهایی کوتاه تر با وزن های نامتعارف پرداخت. در سال ۱۹۶۲ ویراستار شعرهای دی نیشن بود. در سال ۱۹۶۸ از دیدو جدا شد و چند سالی به نیویورک رفت. او در دههٔ ۱۹۶۰ همپای بزرگانی چون رابرت بلای، آدرین ریچ، دنیز لورتوف، رابرت لاول، آلن گینزبرگ و یوسف کومونیاکا، به شاعری ضد جنگ معروف شد. کتاب «شپش» در ۱۹۶۷ و به دنبال آن «نردبان بر» در ۱۹۷۰ هردو با بیان افسانه های باستانی،
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفویلیام استنلی مروین در ۳۰ سپتامبر ۱۹۲۷ در نیویورک سیتی به دنیا آمد. پدرش کشیش کلیسای پروتستان بود که در شرایطی سخت و خشونت بار بزرگ شده بود. مادرش از کودکی یتیم بود و بعدها برادرش و بعد اولین فرزندش را نیز از دست داد. ثمرهٔ خشونت و فلاکت که از کودکی زندگی مروین را احاطه کرده بود، در تمام شعرهای این شاعر بزرگ مشهود است.
مروین از پنج سالگی مشغول سرودن سرودهای روحانی شد. کودکی اش در اونیون سیتی، نیوجرسی و اسکرانتون، پنسیلوانیا گذشت و سپس وارد دانشگاه پرینستون شد. او آنجا هم دورهٔ گلاوی کینل بود. شعر را در کلاس بلاک مور، منتقد برجسته آموخت و جان بریمن از استادانش بود. پس از اینکه در ۱۹۴۸ فارغ التحصیل شد، یک سال اضافه همان جا ماند تا زبان لاتین بیاموزد. سپس با اولین همسرش «دوروتی جین فیری» ( Dorothy Jeanne Ferry ) ازدواج کرد و به کار نوشتن نمایشنامه های منظوم و تدریس خصوصی به کودکان خانواده های ثروتمند پرداخت.
مروین سپس به اروپا رفت و در سال ۱۹۵۰ به عنوان آموزگار پسر رابرت گریوز در اسپانیا استخدام شد. او آنجا با «دیدو میلروی» ( Dido Milroy ) آشنا شد که او را در حیطهٔ ادبیات و کار ترجمه پیش برد و به ازدواجی مجدد انجامید. اولین کتاب شعر مروین «نقابی برای ژانوس» A Mask for Janus در سال ۱۹۵۲ برندهٔ «جایزهٔ یال»[ ۱] شد.
ویستن هیو آودن این اثر را بخاطر ذوق هنری شاعر و انقیادش به صنایع بدیع کلاسیک و اسطوره ها ستود. مروین را از جمله شاعران غزل سرا می دانند در زمانه ای که غزل سرایی در غرب و بخصوص در میان آنگلوساکسون ها رواج پیدا کرده است. [ ۲]
مروین همراه دیدو چند سالی در لندن و جنوب فرانسه زندگی کرد. او در خلال سال های ۱۹۵۶ و ۱۹۵۷ در کمبریج و ماساچوست نمایشنامه های منظوم می نوشت. اقامت در لندن دوستی عمیق با سیلویا پلات و تد هیوز را با خود داشت. مروین در بوستون با گروهی که اطراف رابرت لاول جمع شده بودند آشنا شد و کنار آن ها به تمرین نوشتن شعرهایی کوتاه تر با وزن های نامتعارف پرداخت. در سال ۱۹۶۲ ویراستار شعرهای دی نیشن بود. در سال ۱۹۶۸ از دیدو جدا شد و چند سالی به نیویورک رفت. او در دههٔ ۱۹۶۰ همپای بزرگانی چون رابرت بلای، آدرین ریچ، دنیز لورتوف، رابرت لاول، آلن گینزبرگ و یوسف کومونیاکا، به شاعری ضد جنگ معروف شد. کتاب «شپش» در ۱۹۶۷ و به دنبال آن «نردبان بر» در ۱۹۷۰ هردو با بیان افسانه های باستانی،
wiki: دبلیو• اس• مروین