در زیست شناسی، قطب زدایی یا دیپولاریزاسیون تغییری درون سلول است که در طول آن سلول دچار تغییر در توزیع بار الکتریکی می شود که سبب می شود بار منفی کمتری در داخل سلول ایجاد شود. دیپولاریزاسیون برای کارکرد بسیاری از سلول ها، ارتباط بین سلول ها و فیزیولوژی کلی یک ارگانیسم ضروری است.
بیشتر سلول ها در ارگانیسمهای بالاتر، محیط داخلی را حفظ می کنند که نسبت به قسمت خارجی سلول منفی شده است. به این اختلاف بار، پتانسیل غشای سلول گفته می شود. در فرایند دیپولاریزاسیون، بار داخلی منفی سلول به طور موقت مثبت تر می شود ( کمتر منفی ) . این تغییر از پتانسیل غشایی منفی به پتانسیل غشایی مثبت تر در طی چندین فرایند، از جمله پتانسیل عملی رخ می دهد. در طی یک پتانسیل عملی، دیپولاریزاسیون به حدی بزرگ است که به طور خلاصه، قطبیت اختلاف پتانسیل در طول غشای سلولی را برعکس می کند، در حالی که در داخل سلول به طور مثبت شارژ می شود.
تغییر بار معمولاً به دلیل نفوذ یون های سدیم به داخل سلول اتفاق می افتد، اگرچه این اتفاق می تواند با نفوذ هر نوع کاتیون یا جریان هر نوع آنیونی صورت گیرد. برعکس دیپولاریزاسیون، هایپرپولاریزاسیون نامیده می شود.
کاربرد اصطلاح «دیپولاریزاسیون» در زیست شناسی با کاربرد آن در فیزیک متفاوت دارد. در فیزیک این اصطلاح به موقعیت هایی گفته می شود که در آن ها هر نوع قطبیت، به مقدار صفری تغییر می کند.
دیپولاریزاسیون گاهی به عنوان هایپرپولاریزاسیون شناخته می شود. [ ۱] [ ۲]
روند دیپولاریزاسیون کاملاً به خاصیت ذاتی الکتریکی اکثر سلول ها وابسته است. هنگامی که سلولی در حال استراحت است، سلول آن چیزی را که به عنوان پتانسیل استراحت شناخته می شود، حفظ می کند. پتانسیل استراحت ایجاد شده تقریباً توسط همهٔ سلول ها باعث می شود فضای داخلی سلول نسبت به فضای بیرونی سلول بار منفی داشته باشد. برای حفظ این عدم تعادل الکتریکی، ذرات دارای بار میکروسکوپی مثبت و منفی به نام یون ها در غشای پلاسمایی سلول انتقال داده می شوند. جا به جایی یون ها از طریق غشای پلاسمایی از طریق چند نوع پروتئین مختلف ترانس غشاء قرار گرفته شده در غشای پلاسمایی سلول انجام می شود که به عنوان مسیری برای یون ها به داخل و خارج سلول، مانند: کانال های یونی، پمپ های پتاسیم سدیم و کانال های یونی وابسته به ولتاژ عمل می کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبیشتر سلول ها در ارگانیسمهای بالاتر، محیط داخلی را حفظ می کنند که نسبت به قسمت خارجی سلول منفی شده است. به این اختلاف بار، پتانسیل غشای سلول گفته می شود. در فرایند دیپولاریزاسیون، بار داخلی منفی سلول به طور موقت مثبت تر می شود ( کمتر منفی ) . این تغییر از پتانسیل غشایی منفی به پتانسیل غشایی مثبت تر در طی چندین فرایند، از جمله پتانسیل عملی رخ می دهد. در طی یک پتانسیل عملی، دیپولاریزاسیون به حدی بزرگ است که به طور خلاصه، قطبیت اختلاف پتانسیل در طول غشای سلولی را برعکس می کند، در حالی که در داخل سلول به طور مثبت شارژ می شود.
تغییر بار معمولاً به دلیل نفوذ یون های سدیم به داخل سلول اتفاق می افتد، اگرچه این اتفاق می تواند با نفوذ هر نوع کاتیون یا جریان هر نوع آنیونی صورت گیرد. برعکس دیپولاریزاسیون، هایپرپولاریزاسیون نامیده می شود.
کاربرد اصطلاح «دیپولاریزاسیون» در زیست شناسی با کاربرد آن در فیزیک متفاوت دارد. در فیزیک این اصطلاح به موقعیت هایی گفته می شود که در آن ها هر نوع قطبیت، به مقدار صفری تغییر می کند.
دیپولاریزاسیون گاهی به عنوان هایپرپولاریزاسیون شناخته می شود. [ ۱] [ ۲]
روند دیپولاریزاسیون کاملاً به خاصیت ذاتی الکتریکی اکثر سلول ها وابسته است. هنگامی که سلولی در حال استراحت است، سلول آن چیزی را که به عنوان پتانسیل استراحت شناخته می شود، حفظ می کند. پتانسیل استراحت ایجاد شده تقریباً توسط همهٔ سلول ها باعث می شود فضای داخلی سلول نسبت به فضای بیرونی سلول بار منفی داشته باشد. برای حفظ این عدم تعادل الکتریکی، ذرات دارای بار میکروسکوپی مثبت و منفی به نام یون ها در غشای پلاسمایی سلول انتقال داده می شوند. جا به جایی یون ها از طریق غشای پلاسمایی از طریق چند نوع پروتئین مختلف ترانس غشاء قرار گرفته شده در غشای پلاسمایی سلول انجام می شود که به عنوان مسیری برای یون ها به داخل و خارج سلول، مانند: کانال های یونی، پمپ های پتاسیم سدیم و کانال های یونی وابسته به ولتاژ عمل می کنند.
wiki: دیپولاریزاسیون