ذفر
لغت نامه دهخدا
ذفر. [ ذَ ف ِ ] ( ع ص ) مرد گنده بَغَل. || تیز. تند. ( در بوی ): مسک ذفر؛ مشک تیزبوی و له [ لأذخِر ] اصل مندفن و قضبان دقاق ذفرالریح. ( ابن البیطار ). ذفرالمَشم ؛ تیزبوی .
ذفر. [ ذُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ اَذفَر و ذفراء.
ذفر. [ ذِ ف ِ / ف َرر ] ( ع ص ،اِ ) شتر بزرگ ذفری و سخت شدید. || بزرگ خلقت. || چابک. || درازبالا. || تمام بدن. یا جوان چابک درازبالا و تمام بدن.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
ذفر:[ اصطلاح طب سنتی ]بدبوی.