راه گزینی بسته کوچک دراین تکنولوژی بسته های مخصوصی که مورد نیاز است بدون اینکه مسیر خاصی برای آنها در نظر گرفته شود فرستاده می شوند. این کار بر عهده هر بسته است که راه مخصوص به خود را برای رسیدن به مقصد پیدا کند. در واقع خطوط ارتباطی بین گره ها به صورت اشتراکی استفاده می شوند. این مفهوم در مقابل مفهوم مدارگزینی قرار دارد.
در ارتباطات از راه دور، سوئیچینگ بسته روشی است برای گروه بندی داده ها که از طریق شبکه دیجیتال به بسته ها منتقل می شود. بسته ها از یک سرایند و یک محموله ساخته می شوند. داده های موجود در سرایند توسط سخت افزار شبکه برای هدایت بسته به مقصد مورد استفاده قرار می گیرد، جایی که محموله بارگیری می شود و توسط نرم افزار کاربردی مورد استفاده قرار می گیرد. سوئیچینگ بسته پایه اصلی ارتباطات داده در شبکه های رایانه ای در سراسر جهان است.
در اوایل دهه ۱۹۶۰، پل باران، دانشمند علوم کامپیوتر آمریکایی، مفهوم Distributed Adaptive Message Block Switching را با هدف ارائه روش مسیریابی متحمل خطا و کارآمد برای پیام های مخابراتی به عنوان بخشی از یک برنامه تحقیقاتی در شرکت RAND، با بودجه وزارت دفاع ایالات متحده، توسعه داد. این مفهوم با توسعه ارتباطات از راه دور در سیستم بل مغایرت داشت. این مفهوم جدید بعد از زمان کار مستقل دانشمند علوم کامپیوتر انگلیسی، دونالد دیویس در آزمایشگاه فیزیکی ملی ( انگلستان ) در سال ۱۹۶۵، در میان مجریان شبکه طنین اندکی پیدا کرد.
یک تعریف ساده از سوئیچینگ بسته این است: مسیریابی و انتقال داده ها با استفاده از بسته های آدرس دهی شده به گونه ای که یک کانال در حین انتقال بسته فقط اشغال شود و پس از اتمام انتقال کانال برای انتقال سایر ترافیک در دسترس باشد.
سوئیچینگ بسته تحویل جریان داده های متغیر نرخ بیت را که به صورت توالی بسته ها تحقق می یابند، از طریق یک شبکه رایانه ای فراهم می کند که انتقال منابع را در صورت لزوم با استفاده از تکنیک های آماری یا تخصیص پهنای باند پویا، اختصاص می دهد. همان طور که از سخت افزار شبکه عبور می کنند، مانند سوئیچ ها و روترها، بسته ها دریافت می شوند، بافر می شوند، در صف قرار می گیرند و مجدداً منتقل می شوند ( ذخیره و ارسال می شوند ) ، و در نتیجه تأخیر و توان متغیری بسته به ظرفیت پیوند و بار ترافیکی شبکه ایجاد می شود. بسته ها به طور معمول توسط گره های شبکه میانی با استفاده از بافر اول در ابتدا، به صورت غیر همزمان ارسال می شوند، اما ممکن است طبق برخی از برنامه های زمان بندی برای صف های عادلانه، شکل گیری ترافیک، یا برای کیفیت خدمات متفاوت یا تضمین شده مانند صف های عادلانه وزنی یا سطل نشتی ارتباط مبتنی بر بسته ممکن است با یا بدون گره های میانی حمل و نقل ( سوئیچ ها و روترها ) اجرا شود. در صورت وجود یک رسانه فیزیکی مشترک ( مانند رادیو یا 10BASE5 ) ، بسته ها ممکن است طبق یک طرح دسترسی چندگانه تحویل داده شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر ارتباطات از راه دور، سوئیچینگ بسته روشی است برای گروه بندی داده ها که از طریق شبکه دیجیتال به بسته ها منتقل می شود. بسته ها از یک سرایند و یک محموله ساخته می شوند. داده های موجود در سرایند توسط سخت افزار شبکه برای هدایت بسته به مقصد مورد استفاده قرار می گیرد، جایی که محموله بارگیری می شود و توسط نرم افزار کاربردی مورد استفاده قرار می گیرد. سوئیچینگ بسته پایه اصلی ارتباطات داده در شبکه های رایانه ای در سراسر جهان است.
در اوایل دهه ۱۹۶۰، پل باران، دانشمند علوم کامپیوتر آمریکایی، مفهوم Distributed Adaptive Message Block Switching را با هدف ارائه روش مسیریابی متحمل خطا و کارآمد برای پیام های مخابراتی به عنوان بخشی از یک برنامه تحقیقاتی در شرکت RAND، با بودجه وزارت دفاع ایالات متحده، توسعه داد. این مفهوم با توسعه ارتباطات از راه دور در سیستم بل مغایرت داشت. این مفهوم جدید بعد از زمان کار مستقل دانشمند علوم کامپیوتر انگلیسی، دونالد دیویس در آزمایشگاه فیزیکی ملی ( انگلستان ) در سال ۱۹۶۵، در میان مجریان شبکه طنین اندکی پیدا کرد.
یک تعریف ساده از سوئیچینگ بسته این است: مسیریابی و انتقال داده ها با استفاده از بسته های آدرس دهی شده به گونه ای که یک کانال در حین انتقال بسته فقط اشغال شود و پس از اتمام انتقال کانال برای انتقال سایر ترافیک در دسترس باشد.
سوئیچینگ بسته تحویل جریان داده های متغیر نرخ بیت را که به صورت توالی بسته ها تحقق می یابند، از طریق یک شبکه رایانه ای فراهم می کند که انتقال منابع را در صورت لزوم با استفاده از تکنیک های آماری یا تخصیص پهنای باند پویا، اختصاص می دهد. همان طور که از سخت افزار شبکه عبور می کنند، مانند سوئیچ ها و روترها، بسته ها دریافت می شوند، بافر می شوند، در صف قرار می گیرند و مجدداً منتقل می شوند ( ذخیره و ارسال می شوند ) ، و در نتیجه تأخیر و توان متغیری بسته به ظرفیت پیوند و بار ترافیکی شبکه ایجاد می شود. بسته ها به طور معمول توسط گره های شبکه میانی با استفاده از بافر اول در ابتدا، به صورت غیر همزمان ارسال می شوند، اما ممکن است طبق برخی از برنامه های زمان بندی برای صف های عادلانه، شکل گیری ترافیک، یا برای کیفیت خدمات متفاوت یا تضمین شده مانند صف های عادلانه وزنی یا سطل نشتی ارتباط مبتنی بر بسته ممکن است با یا بدون گره های میانی حمل و نقل ( سوئیچ ها و روترها ) اجرا شود. در صورت وجود یک رسانه فیزیکی مشترک ( مانند رادیو یا 10BASE5 ) ، بسته ها ممکن است طبق یک طرح دسترسی چندگانه تحویل داده شوند.
wiki: راه گزینی بسته کوچک