رقطا

لغت نامه دهخدا

رقطا. [ رَ ] ( ع ص ) رقطاء. رجوع به رقطاء شود.

فرهنگ عمید

۱. (ادبی ) در بدیع، شعری که در هر کلمۀ آن یک حرف نقطه دار و یک حرف بی نقطه باشد مانند این بیت: جان کند تازه غمزۀ جانان / می سزد جای وی میانۀ جان.
۲. فتنه.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] رقطاء -به فتح راء و سکون قاف- نام مکانی در مکه که نزدیک مسجد الحرام می باشد.از آن به مناسبت در باب حج نام برده اند.
رقطاء- که مدعا -به فتح میم و کسر- دال نیز نامیده شده نام مکانی در مکّه و به گفته برخی، نزدیک تر از «ردم» (مکانی در مکه) به مسجدالحرام است. بنابر این، رقطاء محلی داخل مکه است. برخی آن را موضعی نزدیک ابطح؛ سر دو راهی ای دانسته اند که راهی به کوه منتهی می شود و راه دیگر مسیر عمومی است. دراین صورت رقطاء خارج از مکه قدیم خواهد بود؛ هرچند با توسعه شهر مکه، امروزه در محدوده شهر قرار گرفته است.
احکام رَقْطا
۱. ↑ مجمع البحرین، ج۴، ص۲۴۹ واژه «رقط».۲. ↑ روضة المتقین، ج۴، ص۳۵۶-۳۵۷.۳. ↑ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص ۳۲۰.
...

دانشنامه آزاد فارسی

رَقْطا
(یا: اَرْقَط به معنای سیاه و سفید) در اصطلاح بدیع، کلامی که حروف آن یک درمیان نقطه دار و بی نقطه باشد: با تو نازک بدن سیم بر خوب لقا/چکنم جان من آخر چه بری صبر ز من (تاج الحلاوی)

پیشنهاد کاربران

بپرس