روغن حشیش ( به انگلیسی: Hash Oil ) رزینی مایع یا نیمه جامد است که از گیاه شاه دانه یا حشیش استخراج می شود و خالص ترین محصول مصرفی شاه دانه به شمار می رود.
این ماده روان گردان شکل متمرکزی از رزین ها و ترپن های حاوی تتراهیدروکانابینول زیاد، کانابیندول و سایر کانابینوییدها است که موجب خواص روان گردانی محصولات گیاه کانابیس می شوند. روغن حشیش روش های تهیهٔ مختلفی دارد و اغلب با استفاده از حلال ها مانند اتانول یا بوتان تولید می شود.
روغن حشیش به شکل مایع، نیمه جامد چسبنده ( کلوئیدی ) و جامد شکننده نیز دیده می شود که بسته به فرایند تولید و درجهٔ حرارت آن، طیف وسیعی از رنگ های طلایی، زرد شفاف، قهوه ای مایل به سبز یا قرمز و سیاه را دربر می گیرد.
روغن حشیش معمولاً به روش های تدخین کردن به همراه توتون یا ماری جوآنا و با وسیله های مخصوص مانند بانگ، از راه بخار کردن و از راه خوراکی مصرف می شود. از این ماده ممکن است به شیوه پخته شدن در تهیهٔ کیک و بستنی و دیگر محصولات خوراکی که آثار سایکو اکتیو دارند نیز استفاده می شود.
روغن حشیش در مقایسه با سایر محصولات کانابیس دارای میزان تی اِچ سی بسیار بیشتری است. این ماده برای نخستین بار در دهه ۱۹۷۰ کشف شد که در ابتدا میزان کانابینوئیدِ تی اچ سی آن از ۱۰ تا ۳۰ درصد بوده است اما امروزه به دلیل استفادهٔ تهیه کنندگان از نژادهای مختلف و تکنیک های آماده سازی گیاه، میزان این کانابینوئید افزایش چشمگیری پیدا کرده است. بر پایهٔ گذارشات جدید، تی اچ سی برخی از انواع روغن حشیش حتی به بیش از ۶۰ درصد می رسد. نمونه هایی که در طول یک دوره ۱۸ ساله توسط اداره مبارزه با مواد مخدر آمریکا در سراسر ایالات متحده گرفته شده، نشان می دهد که میزان تی اچ سی موجود در روغن حشیش به طور میانگین ۱۷٫۴ درصد افزایش داشته است.
روغن حشیش کم و بیش همان اثرات حاصل از مصرف محصولات گیاه شاه دانه ( ماری جوانا و حشیش ) را با شدت بیشتری داراست. کربوکسیلیک اسیدهای کانابینوئید ( THCA و CBDA ) موجود در آن، دارای اثر آنتی بیوتیکی بر باکتری های گرم مثبت مانند استافیلوکوکوس اورئوس هستند، اما تأثیری بر باکتری های گرم منفی ندارند. [ ۲]
به همراه داشتن و تولید روغن حشیش در اکثر حوزه های قضائی کشورهای جهان غیرقانونی است. افراد ممکن است با داشتن مقدار کمی از آن به مجازات های سنگین مانند حبس محکوم شوند. [ نیازمند منبع]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین ماده روان گردان شکل متمرکزی از رزین ها و ترپن های حاوی تتراهیدروکانابینول زیاد، کانابیندول و سایر کانابینوییدها است که موجب خواص روان گردانی محصولات گیاه کانابیس می شوند. روغن حشیش روش های تهیهٔ مختلفی دارد و اغلب با استفاده از حلال ها مانند اتانول یا بوتان تولید می شود.
روغن حشیش به شکل مایع، نیمه جامد چسبنده ( کلوئیدی ) و جامد شکننده نیز دیده می شود که بسته به فرایند تولید و درجهٔ حرارت آن، طیف وسیعی از رنگ های طلایی، زرد شفاف، قهوه ای مایل به سبز یا قرمز و سیاه را دربر می گیرد.
روغن حشیش معمولاً به روش های تدخین کردن به همراه توتون یا ماری جوآنا و با وسیله های مخصوص مانند بانگ، از راه بخار کردن و از راه خوراکی مصرف می شود. از این ماده ممکن است به شیوه پخته شدن در تهیهٔ کیک و بستنی و دیگر محصولات خوراکی که آثار سایکو اکتیو دارند نیز استفاده می شود.
روغن حشیش در مقایسه با سایر محصولات کانابیس دارای میزان تی اِچ سی بسیار بیشتری است. این ماده برای نخستین بار در دهه ۱۹۷۰ کشف شد که در ابتدا میزان کانابینوئیدِ تی اچ سی آن از ۱۰ تا ۳۰ درصد بوده است اما امروزه به دلیل استفادهٔ تهیه کنندگان از نژادهای مختلف و تکنیک های آماده سازی گیاه، میزان این کانابینوئید افزایش چشمگیری پیدا کرده است. بر پایهٔ گذارشات جدید، تی اچ سی برخی از انواع روغن حشیش حتی به بیش از ۶۰ درصد می رسد. نمونه هایی که در طول یک دوره ۱۸ ساله توسط اداره مبارزه با مواد مخدر آمریکا در سراسر ایالات متحده گرفته شده، نشان می دهد که میزان تی اچ سی موجود در روغن حشیش به طور میانگین ۱۷٫۴ درصد افزایش داشته است.
روغن حشیش کم و بیش همان اثرات حاصل از مصرف محصولات گیاه شاه دانه ( ماری جوانا و حشیش ) را با شدت بیشتری داراست. کربوکسیلیک اسیدهای کانابینوئید ( THCA و CBDA ) موجود در آن، دارای اثر آنتی بیوتیکی بر باکتری های گرم مثبت مانند استافیلوکوکوس اورئوس هستند، اما تأثیری بر باکتری های گرم منفی ندارند. [ ۲]
به همراه داشتن و تولید روغن حشیش در اکثر حوزه های قضائی کشورهای جهان غیرقانونی است. افراد ممکن است با داشتن مقدار کمی از آن به مجازات های سنگین مانند حبس محکوم شوند. [ نیازمند منبع]
wiki: روغن حشیش