زمان حال

[ویکی فقه] به زمان حاضر، یا حالت فاعل و مفعول در زمان وقوع فعل را حال یا زمان حال می گویند.
حال در لغت به معنای زمان حاضر ـ برزخ میان پایان گذشته و شروع آینده ـ است.

معنای اصطلاحی حال
در اصطلاح علم نحو به چیزی گفته می شود که حالت و چگونگی فاعل یا مفعول یا هر دو را در جمله بیان می نماید؛ برای مثال " جائنی زید راکبا " یعنی زید در حالی که سواره بود نزد من آمد.

مستندات مقاله
مکارم شیرازی، ناصر، انوارالاصول، ج۱، ص۱۶۵.
فاضل لنکرانی، محمد، ایضاح الکفایة، ج۱، ص۲۷۶-۲۷۷ ؛ خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۱، ص۲۴۰.
حیدر، محمدصنقورعلی، المعجم الاصولی، ص۴۹۷ ؛ خمینی، روح اله ، مناهج الوصول الی علم الاصول، ج۱، ص۲۱۰.
آخوندخراسانی، محمدکاظم بن حسین، کفایة الاصول، ص۶۲. ؛ جرجانی، محمد بن علی، کتاب التعریفات، ص۳۶.

منبع
...