زیست پذیری سیاره ای

دانشنامه عمومی

زیست پذیری سیاره ای مقیاس اندازه گیری ظرفیت سیارات یا قمرها برای پدید آوردن و رشد زیست در خود است.
از آن جا که وجود زیست فرازمینی هنوز اثبات نشده، زیست پذیری سیاره ها فعلاً با ملاک قرار دادن شرایط و ویژگی های کره زمین و منظومه خورشیدی بررسی می شود.
پیش نیاز اولیه برای زیست، انرژی است ولی در اندازه گیری های مربوط به زیست پذیری سیاره ای بسیاری از عوامل فیزیکی و شیمیایی نیز در نظر گرفته می شوند. سازمان ناسا، در «رهنمود اخترزیست شناسی» خود معیارهای اولیه برای زیست پذیری سیاره ای را چنین تعریف کرده است: «پهنه های گسترده ای از آب مایع، شرایط مناسب برای تشکیل ملکول های آلی پیچیده، و وجود منابع انرژی برای حفظ و ادامهٔ سوخت وساز ( فرگشت ) . »[ ۱]
زیست پذیر بودن سیارات منظومهٔ خورشیدی در اواخر سدهٔ بیستم بوسیلهٔ رصد و فرستادن ربات های اکتشافی به این سیارات بررسی شد ولی تا امروز نتیجه ای نداده است.
با کشف سیاره های فراخورشیدی در اوایل دههٔ ۱۹۹۰ این نظر که برخی از سیاره های دور ممکن است شرایط مناسبی را برای وجود زیست دارا باشند نیز قوت گرفت.
عکس زیست پذیری سیاره ای
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس