سامانه فایل بندی یا سامانه فایل یا سامانهٔ پرونده ( به انگلیسی: file system ) روشی برای ذخیره و سازمان دهی پرونده های رایانه ای و داده هایشان است تا یافتن و دسترسی به آن ها را آسان کند.
در رایانش، سامانه فایل بندی برای کنترل نحوهٔ ذخیره و بازیابی اطلاعات استفاده می شود. بدون سامانه فایل بندی، اطلاعاتِ قرارگرفته در فضای ذخیره سازی، یک بدنهٔ کلی و بزرگ از اطلاعات خواهد بود که نمی توان تشخیص داد یک تکه از اطلاعات به کجا ختم می شود و تکهٔ بعدی از کجا شروع می شود.
با جداسازی اطلاعات به قطعه های منحصربه فرد و نام گذاری هر قطعه، اطلاعات به راحتی از هم جدا و تشخیص داده می شوند. هر قطعه از اطلاعات، فایل نامیده می شود.
ساختار و قوانین منطقی ای که برای مدیریت دسته ای از اطلاعات و نام آن ها استفاده می شود «سامانه فایل» نامیده می شود. انواع مختلفی از سامانه فایل بندی وجود دارد که هریک ساختار و منطق متفاوتی دارند. هریک دارای خواص مختلفی از سرعت، انعطاف پذیری، امنیت، اندازه و . . . هستند. بعضی از سامانه فایل بندی ها برای کاربردهای خاصی طراحی شده اند. برای مثال، سامانه فایل بندی ایزو ۹۶۶۰ مخصوص دیسک های نوری طراحی شده است.
سامانه های پرونده می توانند از یک وسیلهٔ ذخیرهٔ اطلاعات مانند دیسک سخت یا سی دی رام بهره ببرند و مکان فیزیکیِ پرونده ها را نگهداری کنند و می توانند دسترسی به داده های یک پروندهٔ کارساز ( یا سِروِر ) را با رفتار به عنوان کارخواه ( کلاینت ) برای یک پروتکل شبکه ( مانند کلاینت های SMB، NFS یا 9P ) فراهم کنند، یا ممکن است مجازی باشند و تنها به عنوان روشی برای دسترسی به داده های مجازی ( مانند procfs ) وجود داشته باشند. این با خدمات دایرکتوری و رجیستری متفاوت است.
در شکل رسمی تر، یک سامانه پرونده یک پایگاه دادهداده ها است.
توجه: این موضوع فقط به سامانه های پرونده ای استفاده شده در دستگاه های ذخیره گاه اعمال می شود.
سامانه های پرونده ای فضا را به شکل تکه تکه ای اختصاص می دهند که معمولاً به صورت چندین واحد فیزیکی در دستگاه است. سامانه پرونده ای عهده دار سازماندهی پرونده ها و فهرست های راهنما و پیگیری اینکه کدام نواحی رسانه، متعلق به کدام پرونده است و کدام بخش ها استفاده نمی شوند. برای مثال، در اپل داس ( Apple DOS ) در اوایل دههٔ ۱۹۸۰، بخش های ۲۵۶ بایتی در فلاپی دیسک های ۱۴۰ کیلوبایتی از روش نقشهٔ مسیر/بخش ( track/sector map ) استفاده می کردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر رایانش، سامانه فایل بندی برای کنترل نحوهٔ ذخیره و بازیابی اطلاعات استفاده می شود. بدون سامانه فایل بندی، اطلاعاتِ قرارگرفته در فضای ذخیره سازی، یک بدنهٔ کلی و بزرگ از اطلاعات خواهد بود که نمی توان تشخیص داد یک تکه از اطلاعات به کجا ختم می شود و تکهٔ بعدی از کجا شروع می شود.
با جداسازی اطلاعات به قطعه های منحصربه فرد و نام گذاری هر قطعه، اطلاعات به راحتی از هم جدا و تشخیص داده می شوند. هر قطعه از اطلاعات، فایل نامیده می شود.
ساختار و قوانین منطقی ای که برای مدیریت دسته ای از اطلاعات و نام آن ها استفاده می شود «سامانه فایل» نامیده می شود. انواع مختلفی از سامانه فایل بندی وجود دارد که هریک ساختار و منطق متفاوتی دارند. هریک دارای خواص مختلفی از سرعت، انعطاف پذیری، امنیت، اندازه و . . . هستند. بعضی از سامانه فایل بندی ها برای کاربردهای خاصی طراحی شده اند. برای مثال، سامانه فایل بندی ایزو ۹۶۶۰ مخصوص دیسک های نوری طراحی شده است.
سامانه های پرونده می توانند از یک وسیلهٔ ذخیرهٔ اطلاعات مانند دیسک سخت یا سی دی رام بهره ببرند و مکان فیزیکیِ پرونده ها را نگهداری کنند و می توانند دسترسی به داده های یک پروندهٔ کارساز ( یا سِروِر ) را با رفتار به عنوان کارخواه ( کلاینت ) برای یک پروتکل شبکه ( مانند کلاینت های SMB، NFS یا 9P ) فراهم کنند، یا ممکن است مجازی باشند و تنها به عنوان روشی برای دسترسی به داده های مجازی ( مانند procfs ) وجود داشته باشند. این با خدمات دایرکتوری و رجیستری متفاوت است.
در شکل رسمی تر، یک سامانه پرونده یک پایگاه دادهداده ها است.
توجه: این موضوع فقط به سامانه های پرونده ای استفاده شده در دستگاه های ذخیره گاه اعمال می شود.
سامانه های پرونده ای فضا را به شکل تکه تکه ای اختصاص می دهند که معمولاً به صورت چندین واحد فیزیکی در دستگاه است. سامانه پرونده ای عهده دار سازماندهی پرونده ها و فهرست های راهنما و پیگیری اینکه کدام نواحی رسانه، متعلق به کدام پرونده است و کدام بخش ها استفاده نمی شوند. برای مثال، در اپل داس ( Apple DOS ) در اوایل دههٔ ۱۹۸۰، بخش های ۲۵۶ بایتی در فلاپی دیسک های ۱۴۰ کیلوبایتی از روش نقشهٔ مسیر/بخش ( track/sector map ) استفاده می کردند.
wiki: سامانه فایل بندی