سامانهٔ نام دامنه با کوته نوشت دی اِن اِس [ الف] یا ساناد[ ۲] ، یک سیستم فضای نام سلسه مراتبی نام گذاری برای کامپیوترها، سرویس ها، یا منابع دیگر است که به شبکه اینترنت یا یک شبکه خصوصی ( LAN ) متصل هستند. این سامانه نامتمرکز امکان ترجمه ( یا نگاشت ) یک نام دامنه ( مثلا به یک نشان آی پی ) را فراهم می کند. در واقع سامانهٔ نام دامنه، پروتکل اینترنتی است که نام های وب سایت های قابل خواندن برای انسان را به آدرس های عددی قابل خواندن توسط ماشین تبدیل می کند. [ ۳]
برای مثال، وقتی می خواهید وارد وبگاهی شوید، باید نشانی کارساز وبش را بدانید. نشانی کارساز وب با نشانی آی پی مشخص می شود. اما به خاطر سپردن نشانی آی پی، دشوار است. می توان به جای نشانی آی پی، از نام های دامنه استفاده کرد. مثلاً یکی از نشانی های آی پی وبگاه گوگل 172. 217. 16. 68 است. برای دسترسی به گوگل، می توانید از این نشانی آی پی یا نام دامنه آن یعنی www. google. com استفاده کنید.
مشخصات فنی اولیه ساناد[ ۴] ساختاری مشخص برای نام ها در این فضا تعریف می کند. هر نام شامل یک یا چند برچسب ( انگلیسی: label ) است که با نقطه ( . ) از یکدیگر جدا می شوند. برچسب ها محدود به اعداد، حروف و یا خط پیوند ( با کدگذاری اسکی ) هستند. این قوانین نامگذاری در فرم باکوس نائور به شرح زیر تعریف می شوند[ ۴] :
< domain> ::= < subdomain> | " " < subdomain> ::= < label> | < subdomain> " . " < label> < label> ::= < letter> < let - dig> ] < ldh - str> ::= < let - dig - hyp> | < let - dig - hyp> < ldh - str> < let - dig - hyp> ::= < let - dig> | " - " < let - dig> ::= < letter> | < digit> < letter> ::= any one of the 52 alphabetic characters A through Z in upper case and a through z in lower case < digit> ::= any one of the ten digits 0 through 9 تنها برچسب خالی، نام دامنه ریشه ( انگلیسی: root domain name ) است ( رجوع شود به خط شماره یک در تعریف بالا ) . برچسب بعدی نام یکی از دامنه های سطح بالا ( مثلا com ) ، برچسب بعدی نام دامنه سطح دوم ( مثلا example ) است و غیره. به صورت کلی هر برچسب نام یک «زیر دامنه» را مشخص می کند، ولی در استفاده عام معمولا به برچسبی که دامنه بعد از سطح دوم را مشخص می کند ( مثال در تصویر بالا ) زیر دامنه و به دامنه سطح دوم به طور خلاصه «دامنه» می گویند. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرای مثال، وقتی می خواهید وارد وبگاهی شوید، باید نشانی کارساز وبش را بدانید. نشانی کارساز وب با نشانی آی پی مشخص می شود. اما به خاطر سپردن نشانی آی پی، دشوار است. می توان به جای نشانی آی پی، از نام های دامنه استفاده کرد. مثلاً یکی از نشانی های آی پی وبگاه گوگل 172. 217. 16. 68 است. برای دسترسی به گوگل، می توانید از این نشانی آی پی یا نام دامنه آن یعنی www. google. com استفاده کنید.
مشخصات فنی اولیه ساناد[ ۴] ساختاری مشخص برای نام ها در این فضا تعریف می کند. هر نام شامل یک یا چند برچسب ( انگلیسی: label ) است که با نقطه ( . ) از یکدیگر جدا می شوند. برچسب ها محدود به اعداد، حروف و یا خط پیوند ( با کدگذاری اسکی ) هستند. این قوانین نامگذاری در فرم باکوس نائور به شرح زیر تعریف می شوند[ ۴] :
< domain> ::= < subdomain> | " " < subdomain> ::= < label> | < subdomain> " . " < label> < label> ::= < letter> < let - dig> ] < ldh - str> ::= < let - dig - hyp> | < let - dig - hyp> < ldh - str> < let - dig - hyp> ::= < let - dig> | " - " < let - dig> ::= < letter> | < digit> < letter> ::= any one of the 52 alphabetic characters A through Z in upper case and a through z in lower case < digit> ::= any one of the ten digits 0 through 9 تنها برچسب خالی، نام دامنه ریشه ( انگلیسی: root domain name ) است ( رجوع شود به خط شماره یک در تعریف بالا ) . برچسب بعدی نام یکی از دامنه های سطح بالا ( مثلا com ) ، برچسب بعدی نام دامنه سطح دوم ( مثلا example ) است و غیره. به صورت کلی هر برچسب نام یک «زیر دامنه» را مشخص می کند، ولی در استفاده عام معمولا به برچسبی که دامنه بعد از سطح دوم را مشخص می کند ( مثال در تصویر بالا ) زیر دامنه و به دامنه سطح دوم به طور خلاصه «دامنه» می گویند. [ ۵]
wiki: سامانه نام دامنه