سمت پیدای ماه نیم کره ای از سطح کرهٔ ماه است که به طور دائمی رو به سوی کرهٔ زمین قرار دارد. نیمه پنهان ماه برای زمینیان را سمت پنهان ماه می نامند.
این که یک سمت از ماه همیشه رو به زمین می ماند به این خاطر است که این نیمه سنگین تر از نیمه دیگر است و گرانش زمین آن را رو به خود نگه می دارد.
بیننده از زمین می تواند مجموعاً ۵۹ درصد از سطح ماه را ببیند و این به خاطر پدیده ای به نام لیبراسیون است. [ ۱] البته مکان جغرافیایی انسان بر روی زمین نیز بر دیدی که از این سمت ماه دارد تاثیرهای دارد.
سمت پیدای ماه مستقیماً توسط نور خورشید روشن می شود و بسته به جهتی که این نور از آن به ماه می تابد، گام های گوناگونی از ماه، هم چون هلال و بدر و غیره پدید می آیند. گاه به جز بخش های روشن ماه، بخش های ناروشن آن نیز با نوری خفیف کمی قابل دید می شوند که این پدیده در اثر زمین تاب به وجود می آید. زمین تاب به آن بخش از نور خورشید گفته می شود که پس از برخورد به سطح کره زمین بازتابیده و به ماه می رسد.
بر روی سمت پیدای ماه ( که نیمه نزدیک تر ماه هم نامیده شده ) لکه های بزرگ تیره رنگی دیده می شود که ستاره شناسان قدیم می پنداشتند که باید دریاهایی بزرگ باشند. برای این لکه ها نخستین بار در سده هفدهم میلادی نقشه هایی تهیه شد که به ویژه جووانی باتیستا ریکیولی و فرانچسکو ماریا گریمالدی اقدام اصلی در این زمینه را انجام دادند و برای این لکه ها نام هایی برگزیدند. از آنجا که پنداشته می شد که این لکه ها باید دریا باشند بیشتر این نام ها با واژه دریاوار[ ۲] همراه هستند و اکنون با وجود این که دانشمندان می دانند که این سطوح تیره رنگ زمین های پوشیده از بازالت است هم چنان همان نام های قدیمی را برای این پدیده ها به کار می برند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین که یک سمت از ماه همیشه رو به زمین می ماند به این خاطر است که این نیمه سنگین تر از نیمه دیگر است و گرانش زمین آن را رو به خود نگه می دارد.
بیننده از زمین می تواند مجموعاً ۵۹ درصد از سطح ماه را ببیند و این به خاطر پدیده ای به نام لیبراسیون است. [ ۱] البته مکان جغرافیایی انسان بر روی زمین نیز بر دیدی که از این سمت ماه دارد تاثیرهای دارد.
سمت پیدای ماه مستقیماً توسط نور خورشید روشن می شود و بسته به جهتی که این نور از آن به ماه می تابد، گام های گوناگونی از ماه، هم چون هلال و بدر و غیره پدید می آیند. گاه به جز بخش های روشن ماه، بخش های ناروشن آن نیز با نوری خفیف کمی قابل دید می شوند که این پدیده در اثر زمین تاب به وجود می آید. زمین تاب به آن بخش از نور خورشید گفته می شود که پس از برخورد به سطح کره زمین بازتابیده و به ماه می رسد.
بر روی سمت پیدای ماه ( که نیمه نزدیک تر ماه هم نامیده شده ) لکه های بزرگ تیره رنگی دیده می شود که ستاره شناسان قدیم می پنداشتند که باید دریاهایی بزرگ باشند. برای این لکه ها نخستین بار در سده هفدهم میلادی نقشه هایی تهیه شد که به ویژه جووانی باتیستا ریکیولی و فرانچسکو ماریا گریمالدی اقدام اصلی در این زمینه را انجام دادند و برای این لکه ها نام هایی برگزیدند. از آنجا که پنداشته می شد که این لکه ها باید دریا باشند بیشتر این نام ها با واژه دریاوار[ ۲] همراه هستند و اکنون با وجود این که دانشمندان می دانند که این سطوح تیره رنگ زمین های پوشیده از بازالت است هم چنان همان نام های قدیمی را برای این پدیده ها به کار می برند.
wiki: سمت پیدای ماه