سپستان ساحلی ( Cordia subcordata ) گونه ای از درختان گلدار از خانواده، گاوزبانیان است که در شرق آفریقا، جنوب آسیا، آسیای جنوب شرقی، شمال استرالیا و جزایر اقیانوس آرام می روید.
نام های محلی این گونه عبارتند از: کاناوا، تو، کو، ماریر، مانژاک، اسناتی گابلز، گلوبری، درخت آهک پرنده برگ باریک، در جاوه و مادورا به نام های کالیماسادا، پورناماسادا یا پراماسادا شناخته می شود. باورهای عامیانه جاوه این درخت را حاوی قدرت معنوی می داند. در جزایر مارشال به کونو معروف است. [ ۲]
سپستان ساحلی تا ۷–۱۰ متر ( ۲۳–۳۳ فوت ) رشد می کند، اما ممکن است به ۱۵ متر ( ۴۹ فوت ) هم برسد. دارای برگ های تخم مرغی با درازای ۸–۲۰ سانتیمتر ( ۳٫۱–۷٫۹ اینچ ) و پهنای ۵–۱۳ سانتیمتر ( ۲٫۰–۵٫۱ اینچ ) دارد.
گل های لوله ای سپستان ساحلی ۲٫۵–۴ سانتیمتر ( ۰٫۹۸–۱٫۵۷ اینچ ) قطر دارند گل آذین آن گرزن یا خوشه ای است. [ ۳] گلبرگ ها نارنجی و کاسبرگ ها سبز کم رنگ هستند. گلدهی در طول سال اتفاق می افتد، اما بیشتر گل ها در بهار می شکفند. [ ۴]
سپستان ساحلی در تمام سال میوه می دهد. میوه های آن کروی هستند با طول ۲–۳ سانتیمتر ( ۰٫۷۹–۱٫۱۸ اینچ ) و چوبی در زمان رسیدن. هر میوه حاوی چهار یا کمتر دانه است که ۱۰–۱۳ میلیمتر ( ۰٫۳۹–۰٫۵۱ اینچ ) طول دارند. میوه آن شناورشونده است و ممکن است توسط جریان های اقیانوسی به مکان های دوردست منتقل شود. [ ۵]
سپستان ساحلی درختی ساحلی است که از سطح دریا تا بلندای ۳۰ متر ( ۹۸ فوت ) یافت می شود. اما ممکن است تا ارتفاع ۱۵۰ متر ( ۴۹۰ فوت ) رشد کند. در مناطقی که سالانه ۱۰۰۰ تا ۱٬۰۰۰–۴٬۰۰۰ میلیمتر ( ۳۹–۱۵۷ اینچ ) باران دارند می روید. سپستان ساحلی خاک های خنثی را به قلیایی ترجیح می دهد ( پی اچ ۶٫۱ تا ۷٫۴ ) ، مانند خاک هایی که از بازالت، سنگ آهک، خاک رس یا ماسه منشأ می گیرند. بافت های مجاز خاک شامل شن، لوم شنی، لوم، لوم شنی رسی، رس شنی، لوم رسی و رس می باشد.
دانه های آن خوراکی هستند و در زمان قحطی خورده شده اند. 'سپستان ساحلی به راحتی می سوزد، و به این خاطر در پاپوآ گینه نو به آن «درخت نفت سفید» می گویند. [ ۶] چوب درخت دارای وزن مخصوص ۰٫۴۵ است، نرم و بادوام است و به راحتی کار می شود[ ۷] و در برابر موریانه مقاوم است. در هاوایی باستان از چوب کو» برای ساختن «اومِکه» ( کاسه ) ، ظروف، و اومک لائو ( کاسه های بزرگ ) استفاده می شد، زیرا طعم بدی به غذا نمی دهد. اومکه لائو 8 - 16 لیتری بود و برای ذخیره و تخمیر «پوی» استفاده می شد. از گل ها برای تهیه لِی استفاده می شد، در حالی که از رنگدانه برگ های آن برای پارچه کاپا و آهو ( قلاب ماهیگیری ) استفاده می شد. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنام های محلی این گونه عبارتند از: کاناوا، تو، کو، ماریر، مانژاک، اسناتی گابلز، گلوبری، درخت آهک پرنده برگ باریک، در جاوه و مادورا به نام های کالیماسادا، پورناماسادا یا پراماسادا شناخته می شود. باورهای عامیانه جاوه این درخت را حاوی قدرت معنوی می داند. در جزایر مارشال به کونو معروف است. [ ۲]
سپستان ساحلی تا ۷–۱۰ متر ( ۲۳–۳۳ فوت ) رشد می کند، اما ممکن است به ۱۵ متر ( ۴۹ فوت ) هم برسد. دارای برگ های تخم مرغی با درازای ۸–۲۰ سانتیمتر ( ۳٫۱–۷٫۹ اینچ ) و پهنای ۵–۱۳ سانتیمتر ( ۲٫۰–۵٫۱ اینچ ) دارد.
گل های لوله ای سپستان ساحلی ۲٫۵–۴ سانتیمتر ( ۰٫۹۸–۱٫۵۷ اینچ ) قطر دارند گل آذین آن گرزن یا خوشه ای است. [ ۳] گلبرگ ها نارنجی و کاسبرگ ها سبز کم رنگ هستند. گلدهی در طول سال اتفاق می افتد، اما بیشتر گل ها در بهار می شکفند. [ ۴]
سپستان ساحلی در تمام سال میوه می دهد. میوه های آن کروی هستند با طول ۲–۳ سانتیمتر ( ۰٫۷۹–۱٫۱۸ اینچ ) و چوبی در زمان رسیدن. هر میوه حاوی چهار یا کمتر دانه است که ۱۰–۱۳ میلیمتر ( ۰٫۳۹–۰٫۵۱ اینچ ) طول دارند. میوه آن شناورشونده است و ممکن است توسط جریان های اقیانوسی به مکان های دوردست منتقل شود. [ ۵]
سپستان ساحلی درختی ساحلی است که از سطح دریا تا بلندای ۳۰ متر ( ۹۸ فوت ) یافت می شود. اما ممکن است تا ارتفاع ۱۵۰ متر ( ۴۹۰ فوت ) رشد کند. در مناطقی که سالانه ۱۰۰۰ تا ۱٬۰۰۰–۴٬۰۰۰ میلیمتر ( ۳۹–۱۵۷ اینچ ) باران دارند می روید. سپستان ساحلی خاک های خنثی را به قلیایی ترجیح می دهد ( پی اچ ۶٫۱ تا ۷٫۴ ) ، مانند خاک هایی که از بازالت، سنگ آهک، خاک رس یا ماسه منشأ می گیرند. بافت های مجاز خاک شامل شن، لوم شنی، لوم، لوم شنی رسی، رس شنی، لوم رسی و رس می باشد.
دانه های آن خوراکی هستند و در زمان قحطی خورده شده اند. 'سپستان ساحلی به راحتی می سوزد، و به این خاطر در پاپوآ گینه نو به آن «درخت نفت سفید» می گویند. [ ۶] چوب درخت دارای وزن مخصوص ۰٫۴۵ است، نرم و بادوام است و به راحتی کار می شود[ ۷] و در برابر موریانه مقاوم است. در هاوایی باستان از چوب کو» برای ساختن «اومِکه» ( کاسه ) ، ظروف، و اومک لائو ( کاسه های بزرگ ) استفاده می شد، زیرا طعم بدی به غذا نمی دهد. اومکه لائو 8 - 16 لیتری بود و برای ذخیره و تخمیر «پوی» استفاده می شد. از گل ها برای تهیه لِی استفاده می شد، در حالی که از رنگدانه برگ های آن برای پارچه کاپا و آهو ( قلاب ماهیگیری ) استفاده می شد. [ ۶]
wiki: سپستان ساحلی