سیستم اشتراک زمانی سازگار ( به انگلیسی: Compatible Time - Sharing System ) ( یا به اختصار CTSS ) یکی از اولین سیستم عامل های اشتراک زمانی بود. این سیستم عامل در مرکز محاسبات دانشگاه MIT پیاده سازی و اولین بار در سال ۱۹۶۱ معرفی شد و تا سال ۱۹۷۳ در این دانشگاه کار می کرد.
سیستم تقسیم زمان تجربی
جان بکوس در جلسهٔ تابستان 1954 در MIT گفت که «با تقسیم زمان ، می توان از یک کامپیوتر بزرگ به عنوان چندین رایانهٔ کوچک استفاده کرد؛ برای هر کاربر باید ایستگاه مطالعه وجود داشته باشد» رایانه ها در آن زمان ، مانند IBM 704، قدرت کافی برای پیاده سازی چنین سیستمی را نداشتند، اما در پایان سال 1958، مرکز محاسبات MIT با این هدف که یک برنامه نویس یا اپراتور می تواند پاسخ های بیشتری از این طریق به دست آورد، یک ورودی ماشین تحریر را برای استفادهٔ همزمان برنامه های دیگر از دستگاه، به کامپیوتر IBM 704 خود اضافه کرد.
در ژوئن 1959 ، Christopher Strachey مقاله ای را با عنوان «تقسیم زمان در رایانه های بزرگ سریع» در کنفرانس پردازش اطلاعات یونسکو در پاریس منتشر کرد. جایی که وی در نظر داشت یک برنامه نویس برنامه ای را از طریق یک کنسول ( مانند یک نوع تله تایپ ) به کامپیوتر متصل کند، در حالی که برنامهٔ دیگری همزمان در کامپیوتر در حال اجرا بود. مسئلهٔ برنامه های اشکال زدایی در آن زمان مسئلهٔ مهمی بود؛ زیرا با پردازش دسته ای، اغلب از ارسال کد تغییریافته تا دریافت نتایج یک روز طول می کشید. جان مک کارتی در MIT یادداشتی نوشت. پس از آن کمیتهٔ مطالعات مقدماتی و یک کمیتهٔ کار در MIT ایجاد شد تا بتواند تقسیم زمان را توسعه دهد. کمیته ها پیش بینی بسیاری از کاربران را داشتند که همزمان از رایانه استفاده می کردند؛ در مورد جزئیات پیاده سازی چنین سیستمی در MIT تصمیم گرفتند و توسعهٔ سیستم را آغاز کردند.
تا ژوئیه سال 1961، چند فرمان مشترک برای IBM 709 مرکز محاسبات عملیاتی شد و در نوامبر 1961، فرناندو جی کورباتو در MIT آنچه را «سیستم تجربی تقسیم زمان» نامید، به نمایش گذاشت. در تاریخ 3 مه 1962، FJ Corbató ، MM Daggett، و RC Daley مقاله ای در مورد این سیستم در کنفرانس مشترک کامپیوتر بهار منتشر کردند. رابرت سی دالی، پیتر آر. بوس و حداقل 6 برنامه نویس دیگر سیستم عامل را اجرا کردند؛ سیستم مانیتور Fortran.
این سیستم با استفاده از IBM 7090 که توسط Herbert M. Teager اصلاح شده است، با 3 فلکسوایتر برای کنسول های کاربر و شاید یک تایمر اضافه شده است. هر یک از 3 کاربر دارای دو واحد نوار، یکی برای فهرست پروندهٔ کاربر و دیگری برای تخلیهٔ هسته ( برنامه در حافظه ) بود. همچنین یک واحد نوار برای دستورهای سیستم بود و هیچ درایو دیسکی وجود نداشت. حافظهٔ کاربران شامل 27k کلمه ( کلمات 36 بیتی ) و حافظهٔ سرپرست ( سیستم عامل ) 5k کلمه بود. ورودی از کنسول ها با استفاده از وقفه ها در بافر در سرپرست نوشته می شد و هنگامی که کاراکتر بازگشت دریافت می شد، کنترل اجرا به سرپرست داده می شد ، وی کد اجرایی را به نوار می انداخت و تصمیم می گرفت که بعدی را اجرا کند. دستورات کنسول اجرا شده در آن زمان شامل ورود، خروج، ورودی، ویرایش، fap، دیوانه، madtrn، بارگذاری، استفاده، شروع، skippm ، listf ، printf ، xdump، و xundump بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسیستم تقسیم زمان تجربی
جان بکوس در جلسهٔ تابستان 1954 در MIT گفت که «با تقسیم زمان ، می توان از یک کامپیوتر بزرگ به عنوان چندین رایانهٔ کوچک استفاده کرد؛ برای هر کاربر باید ایستگاه مطالعه وجود داشته باشد» رایانه ها در آن زمان ، مانند IBM 704، قدرت کافی برای پیاده سازی چنین سیستمی را نداشتند، اما در پایان سال 1958، مرکز محاسبات MIT با این هدف که یک برنامه نویس یا اپراتور می تواند پاسخ های بیشتری از این طریق به دست آورد، یک ورودی ماشین تحریر را برای استفادهٔ همزمان برنامه های دیگر از دستگاه، به کامپیوتر IBM 704 خود اضافه کرد.
در ژوئن 1959 ، Christopher Strachey مقاله ای را با عنوان «تقسیم زمان در رایانه های بزرگ سریع» در کنفرانس پردازش اطلاعات یونسکو در پاریس منتشر کرد. جایی که وی در نظر داشت یک برنامه نویس برنامه ای را از طریق یک کنسول ( مانند یک نوع تله تایپ ) به کامپیوتر متصل کند، در حالی که برنامهٔ دیگری همزمان در کامپیوتر در حال اجرا بود. مسئلهٔ برنامه های اشکال زدایی در آن زمان مسئلهٔ مهمی بود؛ زیرا با پردازش دسته ای، اغلب از ارسال کد تغییریافته تا دریافت نتایج یک روز طول می کشید. جان مک کارتی در MIT یادداشتی نوشت. پس از آن کمیتهٔ مطالعات مقدماتی و یک کمیتهٔ کار در MIT ایجاد شد تا بتواند تقسیم زمان را توسعه دهد. کمیته ها پیش بینی بسیاری از کاربران را داشتند که همزمان از رایانه استفاده می کردند؛ در مورد جزئیات پیاده سازی چنین سیستمی در MIT تصمیم گرفتند و توسعهٔ سیستم را آغاز کردند.
تا ژوئیه سال 1961، چند فرمان مشترک برای IBM 709 مرکز محاسبات عملیاتی شد و در نوامبر 1961، فرناندو جی کورباتو در MIT آنچه را «سیستم تجربی تقسیم زمان» نامید، به نمایش گذاشت. در تاریخ 3 مه 1962، FJ Corbató ، MM Daggett، و RC Daley مقاله ای در مورد این سیستم در کنفرانس مشترک کامپیوتر بهار منتشر کردند. رابرت سی دالی، پیتر آر. بوس و حداقل 6 برنامه نویس دیگر سیستم عامل را اجرا کردند؛ سیستم مانیتور Fortran.
این سیستم با استفاده از IBM 7090 که توسط Herbert M. Teager اصلاح شده است، با 3 فلکسوایتر برای کنسول های کاربر و شاید یک تایمر اضافه شده است. هر یک از 3 کاربر دارای دو واحد نوار، یکی برای فهرست پروندهٔ کاربر و دیگری برای تخلیهٔ هسته ( برنامه در حافظه ) بود. همچنین یک واحد نوار برای دستورهای سیستم بود و هیچ درایو دیسکی وجود نداشت. حافظهٔ کاربران شامل 27k کلمه ( کلمات 36 بیتی ) و حافظهٔ سرپرست ( سیستم عامل ) 5k کلمه بود. ورودی از کنسول ها با استفاده از وقفه ها در بافر در سرپرست نوشته می شد و هنگامی که کاراکتر بازگشت دریافت می شد، کنترل اجرا به سرپرست داده می شد ، وی کد اجرایی را به نوار می انداخت و تصمیم می گرفت که بعدی را اجرا کند. دستورات کنسول اجرا شده در آن زمان شامل ورود، خروج، ورودی، ویرایش، fap، دیوانه، madtrn، بارگذاری، استفاده، شروع، skippm ، listf ، printf ، xdump، و xundump بود.
