سینمای ارمنستان

سینمای ارمنستان ( به ارمنی: Հայկական կինո ) به صنعت سینما در این کشور و همچنین پیشینۀ آن پیش از استقلال اشاره دارد. سینمای جمهوری سابق اتحاد شوروی اگرچه دارای بودجۀ فرهنگ عمومی بودند اما به دلیل فضای بسته و اختناق مرسوم دولت کمونیستی، آنچنان در سینما پیشرو و پیشگام نبودند.
با این حال ارمنستان نسبت به دیگر جمهوری ها از ۲ منظر در زمینهٔ سینما رشد داشته است: اول اینکه استودیوهای دولتی برای ساخت و سازهای سینمایی بسیار زود در این سرزمین سرو شکل گرفت و دیگر آنکه استعدادهای نابی از دل سینمای ارمنستان قد علم کردند که تا پایان کار سیستم حکومت کمونیستی توانستند کارکنند. [ ۴]
در ماه مارس ۱۹۲۴ نخستین استودیوی فیلم ارمنی به نام آرمن فیلم ( به ارمنی: Հայֆիլմ، تلفظ: های کینو ) در ایروان بنیاد شد و کار خود را با یک فیلم مستند به نام «ارمنستان شوروی» ( ۱۹۲۴ ) آغاز کرد.
ناموس ( ۱۹۲۵ ) [ ۵] به کارگردانی هامو بیک - نازاریان[ ۶] نخستین فیلم صامت و سیاه و سفید ارمنی بود. داستان این فیلم بر پایهٔ نمایش نامه ای از آلکساندر شیروانزاده در مورد ناکامی های ۲ دلداده است. این دو در کودکی توسط خانواده شان نامزد شده بودند ولی به خاطر بی ناموسی دختر، پدرش او را به عقد شخص دیگری درآورد. نخستین فیلم صدادار پِپو نام داشت که در سال ۱۹۳۵ توسط هامو بیک - نازاریان ساخته شد.
در زمان اتحاد جماهیر شوروی، کارگردانان ارمنی اجازهٔ پرداختن به موضوع نسل کشی ارمنی ها را نداشتند. [ ۷] ناهاپِت، محصول سال ۱۹۷۷، نخستین فیلم ارمنی بود که به نسل کشی ارمنی ها پرداخت. [ ۷]
میان سال های ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰ خبری از تولید و ساخت ساز داستانی نبود اما با پایان گرفتن جنگ جهانی دوم کم کم تولیداتی مستند و گزارشی توسط آرمن فیلم ساخته شد. در دههٔ ۱۹۶۰ اما با ظهور سرگئی پاراجانف، سینمای ارمنستان نه تنها جانی تازه گرفت بلکه آثار او باعث گردید سینمای این کشور جهانی بشود. [ ۴]
از هم نسلان سرگئی پاراجانف که به نوعی سینمای ارمنستان را میان دهه های ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ میلادی راهبری می کردند، هنریک مالیان؛ فرونزه دولاتیان و نسل بعدی افرادی مانند آرتاوازد پلشیان و ادموند کئوسیان قابل ذکرند. [ ۴]
• آناهیت
• خزپوش
• داویت بک
• روح شیطان
• زاره
• زانگزور
• سلام، این منم!
• شور و شورشور
• قول
• کارو
• کیکوس
• گاه شماری
• گیکور
• نازار شجاع
• ناهاپت
• نگهبانان
• ودکا لیموترش
• یه وا