شاتل فضایی اندور

شاتل فضایی اِندِور ( به انگلیسی: Space Shuttle Endeavour ) نام یکی از مدارگردهای برنامه شاتل های فضایی سازمان هوانوردی و فضایی ملی آمریکا ( ناسا ) بود که از سال ۱۹۹۲ تا ۲۰۱۱ در مأموریت های ارسال فضانوردان و قطعات فنی به ایستگاه بین المللی فضایی از آن استفاده شد. این فضاپیما به یاد اولین کشتی جیمز کوک، دریانورد و کاشف و ستاره شناس انگلیسی قرن ۱۸ میلادی نامگذاری شده است. در سفرهای اولیهٔ جیمز کوک با اندور، او برای دیدن گذر زهره از بین زمین و خورشید به جنوب اقیانوس آرام رفت. عبور زهره بین زمین و خورشید این امکان را به ستاره شناسان می دهد که فاصلهٔ زمین تا خورشید را اندازه بگیرند و از این به عنوان واحدی برای اندازه گیری فضا استفاده کنند. در سال ۱۷۶۹، کوک اولین کسی بود که نقشهٔ نیوزلند را به طور کامل کشید و همچنین به هاوایی سفر کرد.
یک سال پس از فاجعه انهدام فضاپیمای چلنجر در سال ۱۹۸۶، کار ساخت فضاپیمایی برای جایگزینی چلنجر آغاز شد. برای اولین بار بود که برای نامگذاری یک وسیلهٔ فضایی در بین دبستان ها و دبیرستان های آمریکا مسابقه گذاشتند و در نهایت نام اندور را در سال ۱۹۸۹ بر روی این فضاپیمای بازگشتی گذاشتند. ساخت این فضاپیما در سال ۱۹۹۱ به پایان رسید و سپس در همان سال، برای تحویل به ناسا به پایگاه فضایی کندی در فلوریدا منتقل شد. نخستین پرواز شاتل فضایی اندور در سال ۱۹۹۲ انجام شد که طی آن خدمه شاتل، ماهواره ای مخابراتی به نام Intelsat VI F - 3 را در مدار تعمیر نمودند. در هفتم ماه مه ۱۹۹۲ زمانی که شاتل فضایی ایندیور برای نخستین بار راهی مدار زمین گردید کمی کمتر از دو سال از پرتاب ناموفق ماهواره مخابراتی Intelsat VI F - 3 می گذشت. موتور مرحله سوم این ماهواره روشن نشده بود و بنابراین ماهواره همچنان در مدار پارکینگ خود در ارتفاع حدود ۳۰۰ کیلومتری به دور زمین می چرخید و نتوانسته بود خود را به مدار زمین آهنگ در ۳۶۰۰۰ کیلومتری سطح زمین برساند. سه فضانورد از هفت خدمه مأموریت STS49 به مدت ۸ ساعت و در قالب چندین راهپیمایی فضایی موفق شدند موتور مرحله سوم این ماهواره را تعویض و مجدداً آن را در مدار رها کنند تا راهی مقصد نهایی خود در مدار ژئوسنکرون شود. [ ۱]
اندور از نظر تجهیزات و وسایل، مدرن ترین شاتل فضایی ناسا بود. البته طی بررسی و بازطراحی دوبارهٔ شاتل ، این امکانات به دو شاتل دیگر اضافه شدند. کامپیوترهای قوی تر و همچنین سیستم پیشرانهٔ آن در نوع خود منحصر به فرد بودند. بازوی رباتیک که مجهز به یک دوربین پیشرفته و لیزر بود، به شاتل برای پیدا کردن هرگونه صدمه ای بر بال ها و دماغه آن کمک می کرد. شاتل اندور پس از بازسازی های مفصل، مجهز به ابزاری شد که می توانست به شبکه برق ایستگاه بین المللی فضایی متصل شود و توانایی تمدید مدت مأموریت خود از ۱۱ روز به ۲۸ روز[ ۲] را داشته باشد.