شافعی محمد بن ادریس

[ویکی نور] ابوعبدالله محمد بن ادریس شافعی، پیشرو مذهب شافعیه، در سال 150ق در غزّه، از شهرهای فلسطین، چشم به جهان گشود و در سال 204ق در فسطاط، از شهرهای مصر، چشم از جهان فرو بست.
مناقب بسیاری در متون کلاسیک برای شافعی ذکر شده است، امّا بیم این می رود که تذکره نویسان در مناقب ایشان، همانند بسیاری دیگر به افسانه سازی و شخصیت پردازی، گرویده باشند تبیین دقیق و موشکافانۀ وقایع زندگی شافعی اندکی نیز دشوار می نماید.مادرش از قبیلۀ ازد بوده است.شافعی پدرش را در کودکی از دست داد.مادرش به آموزش و پرورش او همّت گمارد.شافعی سالهای بسیاری را در میان «اهل البدو» سپری کرد و عربیّت او شهرۀ خاص و عام گشت قرآن را در هفت سالگی، دو کتاب الموطّا، مالک بن انس(م 179 ق)پیشرو مذهب مالکیه، را در ده سالگی در سینه جای داد.
شافعی متوالیا میان مکه، بغداد و مصر در سفر بوده است، مدتی در نجران، از شهرهای یمن بر منصب قضاوت نشسته است. سرانجام در سال 200ق به مصر بازگشت و تا پایان عمر در آنجا ماند.در دورۀ خلافت ایوبیان (540-613 ق)در مصر بارگاه با شکوهی جهت او بر پا شد که مأمن زائران مختلف دنیاست.اشعار بسیاری را به او نسبت داده اند.مسلم بن خالد الزنجی(م 179 ق) و مالک بن انس از استادان او، و فقهای بزرگی مانند مزنی(م 264 ق) و بویطی(270 ق) از شاگردان او به شمار می روند.
در مجموع 103 اثر در تفسیر، فقه، اصول فقه، و ادب برای او بر شمرده اند.
موسوعة الإمام الشافعی کتاب الأم