طفر
لغت نامه دهخدا
طفر. [ طَف ْ ف ِ ] ( اِخ ) بیابان موحشی است میان باعقوبا و دقوقا از اعمال راذان که در آن نه آب است و نه چراگاه و نه اثر ساکنی و نه نشان راهروی. یاقوت گوید:هنگام مسافرت از بغداد به اربل یک بار از آنجا گذشتیم و راهنمای ما به هدایت ستاره جدی پیش میرفت تا شب بسر آمد و آن بیابان قطع کردیم. ( معجم البلدان ).
پیشنهاد کاربران
جهیدن