طلیع

لغت نامه دهخدا

طلیع. [ طَ ] ( ع ص ، اِ ) ( اصطلاح فقه ) آنکه از طرف محارب دیده بان است.

( صفت ) آن که از طرف محارب دیده بان است .

(طَ ) [ ع . ] (ص . ) آن که از طرف محارب دیده بان است .

طلیع :دیده بان، مجازات دیده بان در صورتی که رفتار مباشر به جرم بینجامد کوری هردو چشم است

انکه راه بر مسافران از پشت سر می بست تا مورد هجوم محاربین قرار گیرند.