عوجاء
لغت نامه دهخدا
عوجاء. [ ع َ ] ( اِخ ) نام اسب عامربن جُوَین طائی. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
عوجاء. [ ع َ ] ( اِخ ) پشته و تپه ای است در مقابل هر دو کوه طی. ( از اقرب الموارد ) ( از منتهی الارب ) ( از آنندراج ). تپه ای است در مقابل دو کوه طی ٔ، یعنی اَجاء و سَلمی ̍. و آن در اصل نام زنی بود که بر این کوه نهاده شد و داستان آن در معجم البلدان ( ماده أجاء ) آمده است. ( از معجم البلدان ).
عوجاء. [ ع َ ] ( اِخ ) نهری است بین أرسوف والرملة از سرزمین فلسطین از سواحل. و گویند آبی است ازآن ِ بنی صَموت از بطن تُربة. ( از معجم البلدان ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید