عکس برداری هوایی ( به انگلیسی: Aerial photography ) به تکنیک ثبت عکس از سطح زمین از نقاط مرتفع یا هوا گفته می شود. این اصطلاح اغلب در مورد عکس هایی به کار می رود که از هوا برداشت شده است. عکس هوایی عبارت است از یک تصویر واقعی از عوارض و خصوصیات ظاهری سطح زمین که توسط هواپیما یا کوادکوپتر و با استفاده از یک دوربین عکس برداری هوایی گرفته شده است. استفاده از عکس های هوایی به منظور بررسی ها و مطالعات زمین شناسی، جاده سازی، شهرسازی، کشاورزی، مدیریت منابع طبیعی، حفاظت از محیط زیست و برای تأمین اهداف نظامی و امنیتی رایج است. البته جنبه های تفریحی و عکاسی شخصی نیز دارد. در گذشته در بسیاری از کشورها از عکس های هوایی به جای نقشهٔ اصلی در صحرا استفاده می کردند.
فلیکس نادار، عکاس برجستهٔ فرانسوی، به وسیلهٔ بالون بسیار بزرگی به نام «غول»، نخستین عکس هوایی جهان را از فراز پاریس گرفت. [ ۱]
دوربین های عکس برداری هوایی تجهیزاتی هستند که برای تهیهٔ عکس های هوایی مورد استفاده قرار می گیرند. این دوربین ها معمولاً از ابعاد بزرگ برخوردار هستند. دوربین های عکس برداری هوایی دارای فاصلهٔ کانونی ثابت هستند و عدسی به کار رفته در آن ها از نوع متریک است. عدسی متریک به عدسی گفته می شود که اعوجاج آن ثابت بوده و از ۲۰ میکرون کمتر باشد.
این دوربین ها معمولاً بر روی کف هواپیما نصب می گردند و امکان تراز نمودن آن ها وجود دارد. دوربین های هوایی مورد استفاده در عکس برداری هوایی تاکنون عمدتاً از نوع دوربین های آنالوگ بودند. ( دوربین هایی که از فیلم استفاده می کنند ) . امروزه دوربین های عکس برداری هوایی دیجیتال نیز به بازار ارائه شده و به مرور در پروژه های عکس برداری مورد استفاده قرار می گیرند.
دوربین های عکس برداری هوایی آنالوگ معمولاً دارای ابعاد ۲۳ * ۲۳ سانتی متر هستند. دوربین های عکس برداری هوایی دارای پنج قسمت اصلی زیر هستند:
• پایهٔ اتصال به بدنه: این پایه ضمن جلوگیری از انتقال لرزش هواپیما به دوربین، امکان تراز کردن دوربین را نیز فراهم می آورد.
• بدنه و عدسی: عدسی مهم ترین بخش یک دوربین عکس برداری هوایی است.
• سیستم کنترل: این سیستم امکان عکس برداری متوالی و تنظیم نوردهی فیلم را فراهم می آورد.
• مخزن فیلم: مخزن فیلم قابل جدا کردن از دوربین است. با سیستم تخلیهٔ هوا فیلم در لحظهٔ عکس برداری به صورت کاملاً تخت قرار می گیرد.
• چشمی ناوبری: با استفاده از این چشمی، عکاس امکان تنظیم پوشش طولی و حذف زاویهٔ دریفت را دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففلیکس نادار، عکاس برجستهٔ فرانسوی، به وسیلهٔ بالون بسیار بزرگی به نام «غول»، نخستین عکس هوایی جهان را از فراز پاریس گرفت. [ ۱]
دوربین های عکس برداری هوایی تجهیزاتی هستند که برای تهیهٔ عکس های هوایی مورد استفاده قرار می گیرند. این دوربین ها معمولاً از ابعاد بزرگ برخوردار هستند. دوربین های عکس برداری هوایی دارای فاصلهٔ کانونی ثابت هستند و عدسی به کار رفته در آن ها از نوع متریک است. عدسی متریک به عدسی گفته می شود که اعوجاج آن ثابت بوده و از ۲۰ میکرون کمتر باشد.
این دوربین ها معمولاً بر روی کف هواپیما نصب می گردند و امکان تراز نمودن آن ها وجود دارد. دوربین های هوایی مورد استفاده در عکس برداری هوایی تاکنون عمدتاً از نوع دوربین های آنالوگ بودند. ( دوربین هایی که از فیلم استفاده می کنند ) . امروزه دوربین های عکس برداری هوایی دیجیتال نیز به بازار ارائه شده و به مرور در پروژه های عکس برداری مورد استفاده قرار می گیرند.
دوربین های عکس برداری هوایی آنالوگ معمولاً دارای ابعاد ۲۳ * ۲۳ سانتی متر هستند. دوربین های عکس برداری هوایی دارای پنج قسمت اصلی زیر هستند:
• پایهٔ اتصال به بدنه: این پایه ضمن جلوگیری از انتقال لرزش هواپیما به دوربین، امکان تراز کردن دوربین را نیز فراهم می آورد.
• بدنه و عدسی: عدسی مهم ترین بخش یک دوربین عکس برداری هوایی است.
• سیستم کنترل: این سیستم امکان عکس برداری متوالی و تنظیم نوردهی فیلم را فراهم می آورد.
• مخزن فیلم: مخزن فیلم قابل جدا کردن از دوربین است. با سیستم تخلیهٔ هوا فیلم در لحظهٔ عکس برداری به صورت کاملاً تخت قرار می گیرد.
• چشمی ناوبری: با استفاده از این چشمی، عکاس امکان تنظیم پوشش طولی و حذف زاویهٔ دریفت را دارد.
wiki: عکس برداری هوایی