عیونی

لغت نامه دهخدا

عیونی. [ ع ُ ] ( اِخ ) علی بن مقرب بن منصور ربعی عیونی احسائی. شاعر اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری. رجوع به علی ربعی ( ابن مقرب... ) شود.

علی بن مقرب بن منصور ربعی عیونی احسائی شاعر اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری

عیون یعنی شاهانه ز ندگی کردن. . .

مقام بالا، دست دل باز، ولخرج، بخشنده، پولدار
میگن فلانی عیونی زندگی میکنه �فلانی همانند شاهان و پولداران زندگی میکند