غریم

[ویکی فقه] غریم یکی از از القاب حضرت مهدی (علیه السّلام) است.
غَرِیم به این معانی است:مدیون، دائن، طلب کار، بدهکار. «الغریم: الذی له الدین و الذی علیه الدین جمیعا».و جمع غَریم غُرماء است.
اصطلاح شناسی
در روایات فراوانی آن را یکی از القاب حضرت مهدی (عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف) یاد کرده اند. بیشتر به نظر می رسد مقصود، معنای نخست آن باشد. این لقب نیز، از روی تقیه بوده که هرگاه شیعیان می خواستند مالی نزد آن حضرت یا وکیلان ایشان بفرستند، یا وصیت کنند و یا از جانب آن حضرت مطالبه کنند، این لقب را به کار می بردند. شیخ مفید به این نکته تصریح کرده، می نویسد: کلمۀ غریم، رمزی بود بین شیعه که وقتی حضرت مهدی (عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف) را از روی تقیه یاد می کردند، از آن استفاده می نمودند. بنابراین استفاده از این لقب، بیشتر در ارتباطات مالی شیعیان با حضرت مهدی (علیه السّلام) آن هم در طول غیبت صغرا بوده است. محمد بن صالح گوید: وقتی پدرم از دنیا رفت و امر به من رسید، حواله هایی نزد پدرم بود که نشان می داد، مربوط به اموال غریم است.