غلمان

[ویکی شیعه] غِلمان واژه ای قرآنی به معنای نوجوانان زیبا که در خدمت بهشتیان اند. در قرآن کلمه غلمان (غلام ها) یک بار و وِلدان (پسران) دو بار و همچنین عبارت خدمت کارانی جوان و جاودانی، یک بار به کار رفته است. مفسران درباره اینکه غلمان، مخلوقات بهشتی اند یا انسان های زمینی، اختلاف نظر دارند. برخی از آنها بر این باورند که غلمان فرزندان کافران اند که گناه و ثوابی برای آنها نوشته نشده است.
واژه غِلمان جمع «غُلام» است که در لغت به خدمتگزار معنا می دهد. بنابراین غلمان به معنای غلامان یا خدمتگزاران است.
در قرآن واژه غِلمان (غلام ها) یک بار به کار رفته است؛ در سوره طور آمده است که در بهشت، خدمتگزارانی در اطراف بهشتیان در گردش اند. دو بار هم در سوره های انسان و واقعه عبارت ولدان (پسران) آمده است که منظور از آن همین غلمان است؛ در آیه ۱۹ سوره انسان، آمده : «و بر گِرد آنها پسرانی می گردند که هر گاه آنها را ببینی گمان می کنی مروارید پراکنده اند.» در آیات ۱۷ و ۱۸ سوره واقعه هم توصیفی نسبتاً مشابه ذکر شده است: «خدمت کارانی جوان و جاودانی پیوسته گرداگرد آنها می گردند؛ با قدح ها و کوزه ها و جام هایی از نهرهای جاری بهشتی (و شراب طهور)»

[ویکی الکتاب] معنی غِلْمَانٌ: غلامان -جوانان - نوجوانان- پسربچه ها - خدمتکاران (غلمان نیز مانند حور از مخلوقات بهشتیند ، که از شدت زیبایی و صفا و حسن مانند لؤلؤای هستند که از ترس دستبرد اجانب در گنجینهاش جای میدهند )
ریشه کلمه:
غلم (۱۳ بار)

غِلْمان
جوانان خوبروی و خدمتکار بهشتی. مانند حور از مخلوقات بهشتی اند. در قرآن (طور، ۲۴؛ واقعه، ۱۷؛ انسان، ۱۹) به آنان اشاره شده است؛ البته در دو آیۀ اخیر، با نام و تعبیر «وِلدانٌ مُخَلَّدون» (جاودانه جوانان) از آن ها یاد شده است. در سورۀ انسان به مروارید پراکنده تشبیه شده اند و در سورۀ طور آنان را به مروارید مکنون، که از ترس دستبرد اجانب در گنجه نگهداری می کنند، تشبیه کرده است و این نشان از شدت زیبایی و صفا و حُسن آنان دارد.