تاریخ فرانسه در سده نوزدهم میلادی را از سال ۱۷۸۹ تا ۱۹۱۴ ( سده ۱۹ طولانی ) فرض می کنند. این دوره بین دو رویداد بزرگ در تاریخ فرانسه و جهان که عبارت اند از انقلاب فرانسه و آغاز جنگ جهانی اول قرار دارد. از میان رویدادهای مهم این دوره می توان به این موارد اشاره کرد: امپراتوری اول، دوره بازگشت تحت حاکمیت لوئی هجدهم و شارل دهم ( ۱۸۳۰ - ۱۸۱۴ ) ، سلطنت ژوئیه تحت حاکمیت لوئی فیلیپ دورلئان ( ۱۸۴۸ - ۱۸۳۰ ) ، جمهوری دوم ( ۱۸۵۲ - ۱۸۴۸ ) ، امپراتوری دوم تحت حاکمیت ناپلئون سوم ( ۱۸۷۱ - ۱۸۵۲ ) ، دهه های اول جمهوری سوم ( ۱۹۴۰ - ۱۸۷۱ ) .
وسعت فرانسه در زمان انقلاب، تقریباً به اندازهٔ امروزیش گسترش پیدا کرده بود. این گسترش در سده نوزدهم با ضمیمه کردن دوک نشین ساووی و شهر نیس ( ابتدا در زمان امپراتوری اول و سپس در سال ۱۸۶۰ به طور کامل ) و چند قلمرو پاپی ( مانند آوینیون ) و چند سرزمین خارجی دیگر کامل شد. محدودهٔ سرزمین فرانسه در زمان امپراتوری و از طریق پیروزی های نظامی ناپلئون بناپارت و سازمان دهی مجدد اروپا بسیار وسعت پیدا کرد ولی این روند با تشکیل کنگرهٔ وین برعکس شد. فرانسه در سال ۱۸۳۰ به الجزایر یورش برد و این کشور واقع در آفریقای شمالی در سال ۱۸۴۸ به طور کامل به عنوان یکی از بخش های فرانسه در آمده بود. شکست فرانسه در جنگ فرانسه و پروس در سال ۱۸۷۰ موجب از دست دادن استان های آلزاس و بخش هایی از لورن شد. این استان های از دست رفته در پایان جنگ جهانی اول بار دیگر به خاک فرانسه پیوستند.
فرانسه در پایان سده نوزدهم میلادی، در کنار اشغال و ضمیمه سازی خاک الجزایر، برنامهٔ کلان امپریالیسم ماورابحری خود را آغاز کرد و با این کار در مسیر مستقیم منافع بریتانیا قرار گرفت. از میان مناطق مورد تعرض فرانسه می توان به هندوچین فرانسه ( کامبوج و ویتنام و لائوس امروزی ) و آفریقا ( بسیاری از مناطق شمال غربی و مرکز آفریقا ) اشاره کرد.
سرزمین مادر فرانسه ( بدون مستعمراتش ) در فاصلهٔ بین سال های ۱۷۹۵ تا ۱۸۶۶ پس از روسیه دومین کشور پرجمعیت اروپا و چهارمین کشور پرجمعیت جهان ( پس از چین، هند و روسیه ) به شمار می رفت؛ در فاصلهٔ بین ۱۸۶۶ تا ۱۹۱۱ سومین کشور اروپا پس از روسیه و آلمان بود؛ فرانسه بر خلاف دیگر کشورهای اروپا شاهد رشد جمعیت چشمگیری در میانهٔ سده ۱۹ تا اوایل سده ۲۰ نبود. جمعیت فرانسه را در سال ۱۷۸۹ به میزان ۲۸ میلیون نفر تخمین می زنند؛ این مقدار در سال ۱۸۵۰ به ۳۶ میلیون و در سال ۱۸۸۰ به ۳۹ میلیون نفر افزایش یافت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفوسعت فرانسه در زمان انقلاب، تقریباً به اندازهٔ امروزیش گسترش پیدا کرده بود. این گسترش در سده نوزدهم با ضمیمه کردن دوک نشین ساووی و شهر نیس ( ابتدا در زمان امپراتوری اول و سپس در سال ۱۸۶۰ به طور کامل ) و چند قلمرو پاپی ( مانند آوینیون ) و چند سرزمین خارجی دیگر کامل شد. محدودهٔ سرزمین فرانسه در زمان امپراتوری و از طریق پیروزی های نظامی ناپلئون بناپارت و سازمان دهی مجدد اروپا بسیار وسعت پیدا کرد ولی این روند با تشکیل کنگرهٔ وین برعکس شد. فرانسه در سال ۱۸۳۰ به الجزایر یورش برد و این کشور واقع در آفریقای شمالی در سال ۱۸۴۸ به طور کامل به عنوان یکی از بخش های فرانسه در آمده بود. شکست فرانسه در جنگ فرانسه و پروس در سال ۱۸۷۰ موجب از دست دادن استان های آلزاس و بخش هایی از لورن شد. این استان های از دست رفته در پایان جنگ جهانی اول بار دیگر به خاک فرانسه پیوستند.
فرانسه در پایان سده نوزدهم میلادی، در کنار اشغال و ضمیمه سازی خاک الجزایر، برنامهٔ کلان امپریالیسم ماورابحری خود را آغاز کرد و با این کار در مسیر مستقیم منافع بریتانیا قرار گرفت. از میان مناطق مورد تعرض فرانسه می توان به هندوچین فرانسه ( کامبوج و ویتنام و لائوس امروزی ) و آفریقا ( بسیاری از مناطق شمال غربی و مرکز آفریقا ) اشاره کرد.
سرزمین مادر فرانسه ( بدون مستعمراتش ) در فاصلهٔ بین سال های ۱۷۹۵ تا ۱۸۶۶ پس از روسیه دومین کشور پرجمعیت اروپا و چهارمین کشور پرجمعیت جهان ( پس از چین، هند و روسیه ) به شمار می رفت؛ در فاصلهٔ بین ۱۸۶۶ تا ۱۹۱۱ سومین کشور اروپا پس از روسیه و آلمان بود؛ فرانسه بر خلاف دیگر کشورهای اروپا شاهد رشد جمعیت چشمگیری در میانهٔ سده ۱۹ تا اوایل سده ۲۰ نبود. جمعیت فرانسه را در سال ۱۷۸۹ به میزان ۲۸ میلیون نفر تخمین می زنند؛ این مقدار در سال ۱۸۵۰ به ۳۶ میلیون و در سال ۱۸۸۰ به ۳۹ میلیون نفر افزایش یافت.
wiki: فرانسه در سده نوزدهم