فعلیت شک و یقین

[ویکی فقه] فعلیت شک و یقین، توجه مکلّف به یقین سابق و شک لاحق؛ از ارکان استصحاب می باشد.
فعلیت شک و یقین، از ارکان استصحاب بوده و به این معنا است که مکلف کاملا به وضع خویش آگاه است که نسبت به چیزی یقین سابق و شک لاحق دارد؛ مثل این که شخص توجه داشته باشد که در گذشته به محدث شدن یقین داشته و سپس شک کرده آیا وضو گرفته یا نه، که در این جا، یقین و شک وی فعلی بوده (تقدیری نیست) و بقای حدث استصحاب می شود.
بحث فعلیت شک و یقین میان اصولیون
میان اصولیون بحث است که آیا در باب استصحاب، یقین و شک فعلی لازم است یا این که یقین و شک تقدیری هم کافی است.مشهور اصولیون معتقدند باید یقین و شک، فعلی باشد، ولی برخی از اصولی ها یقین و شک تقدیری را هم کافی می دانند.