فلوئوروسکوپی یا فلوروسکوپی ( به انگلیسی: fluoroscopy ) یک روش تصویربرداری است که در علوم تشخیصیِ رادیولوژی و فیزیک پزشکی کاربرد فراوانی دارد. [ ۱]
یک فلوئوروسکوپ متشکل از یک مولد پرتو ایکس با جریان مولد بین ۱ تا ۵ میلی آمپر ( و حتی کمتر ) است که پرتوهای آن توسط نوعی گیرنده به نام دستگاه تقویت تصویر[ پانویس ۱] دریافت و تقویت می شود. این دستگاه پرتوهای ایکس عبوری از درون بدن بیمار را به صورت زنده[ پانویس ۲] آشکارسازی می کند و سپس سیگنال های دریافت شده توسط یک سیستم تلویزیونیِ مداربسته مشاهده و ضبط می شوند. [ ۲]
تکنیک های فلوئوروسکوپی هنگامی مفیدند که لازم است حرکتی مانند جابجایی مواد در مجرای گوارشی پس از بلعیدن مواد کنتراست زا ( مثل باریم ) مطالعه شود. در این روش به جای فیلم از صفحات شیشه ایِ فلورسانسِ قابل رؤیت استفاده می شود که باعث مرئی کردن تصویر درهنگام تشعشع رادیوگرافی می شود.
به دلیل توالی پرتوهای ایکس و خطرات احتمالی توأم با آن در فلوئوروسکوپی از دوزهای پایین استفاده می شود که در نتیجه منجر به بروز نوفهٔ[ پانویس ۳] نسبتاً زیادی می شود.
در فلوئوروسکوپ های قدیمی رادیولوژیست تصویر فلورسانس تولیدشده را بر روی یک صفحه در طرف مقابل لامپ پرتو ایکس مستقیماً مشاهده می کرد. برای این کار، استفاده از یک اتاق تاریک و تطابق دید رادیولوژیست با تاریکی ضروری بود، زیرا روشنایی تصویر جهت رؤیت آن در روز کفایت نمی کرد.
در فلوئوروسکوپ های امروزی، از لامپ تقویت کننده تصویر یا سیستم آرایهٔ تخطی ( فلت پانل ) [ پانویس ۴] استفاده می شود. در تقویت کننده های تصویر، صفحهٔ ورودی لامپ، ابتدا پرتو ایکس را تبدیل به نور مرئی و سپس بلافاصله توسط لایهٔ فتوکاتد تبدیل به الکترون می کند. یک باریکهٔ الکترونی می تواند توسط اختلاف پتانسیل ایجادشده در دو سر لامپ به سمت صفحهٔ خروجی شتاب گیرد. صفحهٔ خروجی در آخر از جنس فلوئورسانس است تا تصویر نورانی شدیدی را ایجاد کند.
سیستم های فلوروسکوپی مدرن از تقویت کننده های تصویر کوپل شده به سیستم های تلویزیونی حلقه بسته استفاده می کنند. فلوروسکوپی با تقویت تصویر در سال های اخیر شاهد پیشرفت های تکنولوژیکی بسیاری بوده است. سایز تقویت کنندهٔ تصویر ( Image Intensifier ) از قطرهای اولیهٔ ۱۵ سانتیمتری به سیستم های ۴۰ سانتیمتری رسیده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیک فلوئوروسکوپ متشکل از یک مولد پرتو ایکس با جریان مولد بین ۱ تا ۵ میلی آمپر ( و حتی کمتر ) است که پرتوهای آن توسط نوعی گیرنده به نام دستگاه تقویت تصویر[ پانویس ۱] دریافت و تقویت می شود. این دستگاه پرتوهای ایکس عبوری از درون بدن بیمار را به صورت زنده[ پانویس ۲] آشکارسازی می کند و سپس سیگنال های دریافت شده توسط یک سیستم تلویزیونیِ مداربسته مشاهده و ضبط می شوند. [ ۲]
تکنیک های فلوئوروسکوپی هنگامی مفیدند که لازم است حرکتی مانند جابجایی مواد در مجرای گوارشی پس از بلعیدن مواد کنتراست زا ( مثل باریم ) مطالعه شود. در این روش به جای فیلم از صفحات شیشه ایِ فلورسانسِ قابل رؤیت استفاده می شود که باعث مرئی کردن تصویر درهنگام تشعشع رادیوگرافی می شود.
به دلیل توالی پرتوهای ایکس و خطرات احتمالی توأم با آن در فلوئوروسکوپی از دوزهای پایین استفاده می شود که در نتیجه منجر به بروز نوفهٔ[ پانویس ۳] نسبتاً زیادی می شود.
در فلوئوروسکوپ های قدیمی رادیولوژیست تصویر فلورسانس تولیدشده را بر روی یک صفحه در طرف مقابل لامپ پرتو ایکس مستقیماً مشاهده می کرد. برای این کار، استفاده از یک اتاق تاریک و تطابق دید رادیولوژیست با تاریکی ضروری بود، زیرا روشنایی تصویر جهت رؤیت آن در روز کفایت نمی کرد.
در فلوئوروسکوپ های امروزی، از لامپ تقویت کننده تصویر یا سیستم آرایهٔ تخطی ( فلت پانل ) [ پانویس ۴] استفاده می شود. در تقویت کننده های تصویر، صفحهٔ ورودی لامپ، ابتدا پرتو ایکس را تبدیل به نور مرئی و سپس بلافاصله توسط لایهٔ فتوکاتد تبدیل به الکترون می کند. یک باریکهٔ الکترونی می تواند توسط اختلاف پتانسیل ایجادشده در دو سر لامپ به سمت صفحهٔ خروجی شتاب گیرد. صفحهٔ خروجی در آخر از جنس فلوئورسانس است تا تصویر نورانی شدیدی را ایجاد کند.
سیستم های فلوروسکوپی مدرن از تقویت کننده های تصویر کوپل شده به سیستم های تلویزیونی حلقه بسته استفاده می کنند. فلوروسکوپی با تقویت تصویر در سال های اخیر شاهد پیشرفت های تکنولوژیکی بسیاری بوده است. سایز تقویت کنندهٔ تصویر ( Image Intensifier ) از قطرهای اولیهٔ ۱۵ سانتیمتری به سیستم های ۴۰ سانتیمتری رسیده است.
wiki: فلوئوروسکوپی