فهرست مأموریت های شاتل فضایی. این جدول فهرست وار تمام ماموریت های شاتل فضایی را شامل می شود، که بین ۱۹۸۱ تا ۲۰۱۱ صورت گرفته اند. این فهرست شامل پروازهای آزمایشی سال ۱۹۷۷ و مدارگردهای پرواز نکرده کمکی نیز می گردد. اطلاعات این جداول براساس ترتیب پرواز، نوع مأموریت، زمان پرتاب، طول پرتاب و شاتل مورد استفاده و افراد عرشه مرتب شده اند. تنها ایالات متحده شاتل سرنشین دار به فضا پرتاب کرده است؛ شوروی تنها پرواز بوران را بدون سرنشین انجام داد[ ۱] [ ۲] چندین کشور در فضاپیمای شاتل مشارکت داشته اند؛ مشارکت هایی از قبیل حمایت علمی، فنی، مالی و سازمانی.
فضاپیمای شاتل آمریکا به صورت رسمی سامانه انتقال فضایی ( به انگلیسی: Space Transportation System ) ( STS ) نام دارد. از این رو پروازهای صورت گرفته با آن ها با پیش نامِ STS مزین شده اند. [ ۳] در ابتدا قصد براین بود تا شماره گذاری به صورت دنباله باشد که این امر برای ۲۵ پرواز انجام شد؛ از اس تی اس - ۹ تا اس تی اس - ۳۳. [ ۲] به دلیل حادثه آپولو ۱۳ و بنا بر تصمیم جیمز م باگز عدد ۱۳ از شماره مأموریت ها حذف شد. از این رو اس تی اس - ۴۱ - سی جایگزین اس تی اس - ۱۳ شد. [ ۴] [ ۵] [ ۶] [ ۷] پرواز از ۱۹۸۴ آغاز شد و هر مأموریت دارای کدی بود. برای مثال اس تی اس - ۴۱ - بی: اولین عدد نشانگر سال مالی فدرال ( س. م ) است. ( ۴۱ - بی نشانگر س. م ۱۹۸۴، ۵۱ - ال مربوط به س. م ۱۹۸۵ و ۱۵۱ - سی مربوط به سال ۱۹۹۵ است ) دومین عدد نشانگر مکان پرتاب است ( پایگاه فضایی کندی ۱، مجمتمع پرتاب فضایی واندربرگ شماره ۲ بود ) . اگرچه واندربرگ هرگز استفاده نشده. حرفِ آخر نیز دنباله زمان بندی را نشان می دهد. [ ۲] اگرچه کدهایی که از اس تی اس - بی تا اس تی اس - ۵۱ - ال بوده اند، تنها در پرونده های داخلی ناسا استفاده شده اند.
• س: ساعت
• ر: روز
• د: دقیقه
فهرست پیشرو، شامل پروازهای آزمایشی و آزاد فضا پیمای انترپرایز است که حاوی سرنشین نبود.
|}
برنامه بوران تلاشی از سوی شوروی بود تا مدارگردی با قابلیت استفاده مجدد بسازد؛ که همانند فضاپیمای شاتل باشد. همانند برنامه شاتل فضایی، این برنامه نیز برای یک نمونه اولیه آیرودینامیک و تعداد فضانورد عملیاتی طرح ریزی شده بود.
آیرودینامیک OK - GLI در سال ۱۹۹۸۴ ساخته و برای آزمایشِ طراحی بوران مورد استفاده قرار گرفت. برخلاف همانندِ آمریکاییش، شاتل فضایی انترپرایز، این نمونه دارای چهار موتور توربوفن بود. موتورها از نوعِ ساترن آی ال - ۳۲ بود که شاتل را قادر به پرواز زیرِ توانَش می نمود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففضاپیمای شاتل آمریکا به صورت رسمی سامانه انتقال فضایی ( به انگلیسی: Space Transportation System ) ( STS ) نام دارد. از این رو پروازهای صورت گرفته با آن ها با پیش نامِ STS مزین شده اند. [ ۳] در ابتدا قصد براین بود تا شماره گذاری به صورت دنباله باشد که این امر برای ۲۵ پرواز انجام شد؛ از اس تی اس - ۹ تا اس تی اس - ۳۳. [ ۲] به دلیل حادثه آپولو ۱۳ و بنا بر تصمیم جیمز م باگز عدد ۱۳ از شماره مأموریت ها حذف شد. از این رو اس تی اس - ۴۱ - سی جایگزین اس تی اس - ۱۳ شد. [ ۴] [ ۵] [ ۶] [ ۷] پرواز از ۱۹۸۴ آغاز شد و هر مأموریت دارای کدی بود. برای مثال اس تی اس - ۴۱ - بی: اولین عدد نشانگر سال مالی فدرال ( س. م ) است. ( ۴۱ - بی نشانگر س. م ۱۹۸۴، ۵۱ - ال مربوط به س. م ۱۹۸۵ و ۱۵۱ - سی مربوط به سال ۱۹۹۵ است ) دومین عدد نشانگر مکان پرتاب است ( پایگاه فضایی کندی ۱، مجمتمع پرتاب فضایی واندربرگ شماره ۲ بود ) . اگرچه واندربرگ هرگز استفاده نشده. حرفِ آخر نیز دنباله زمان بندی را نشان می دهد. [ ۲] اگرچه کدهایی که از اس تی اس - بی تا اس تی اس - ۵۱ - ال بوده اند، تنها در پرونده های داخلی ناسا استفاده شده اند.
• س: ساعت
• ر: روز
• د: دقیقه
فهرست پیشرو، شامل پروازهای آزمایشی و آزاد فضا پیمای انترپرایز است که حاوی سرنشین نبود.
|}
برنامه بوران تلاشی از سوی شوروی بود تا مدارگردی با قابلیت استفاده مجدد بسازد؛ که همانند فضاپیمای شاتل باشد. همانند برنامه شاتل فضایی، این برنامه نیز برای یک نمونه اولیه آیرودینامیک و تعداد فضانورد عملیاتی طرح ریزی شده بود.
آیرودینامیک OK - GLI در سال ۱۹۹۸۴ ساخته و برای آزمایشِ طراحی بوران مورد استفاده قرار گرفت. برخلاف همانندِ آمریکاییش، شاتل فضایی انترپرایز، این نمونه دارای چهار موتور توربوفن بود. موتورها از نوعِ ساترن آی ال - ۳۲ بود که شاتل را قادر به پرواز زیرِ توانَش می نمود.
