قائت

لغت نامه دهخدا

قائت. [ ءِ ] ( ع اِ ) طعامی که بدان قوام بدن انسان بود. کفایت زیست : هو فی قائت من العیش ؛ ای فی کفایة. || شیر بیشه. ( منتهی الارب ).

پیشنهاد کاربران

بپرس