قنادی

قنادی (حرفه). شیرینی پزی یا قنادی ( به انگلیسی: Confectionery ) هنر[ ۱] تهیه شیرینی است که از مواد غذایی غنی از قند و کربوهیدرات محسوب می شود. تعریف دقیق شیرینی دشوار است. [ ۲] با این حال به طور کلی، شیرینی جات به دو دسته گسترده و تا حدودی همپوشان تقسیم می شوند: شیرینی های نانوایان و شیرینی های قندی. [ ۳]
آلاینده ها و رنگ های خوراکی در شیرینی جات می توانند به خصوص برای کودکان مضر باشند؛ بنابراین، آلاینده های شیرینی پزی، از جمله سطح بالای سرب، در ایالات متحده به 1 ppm محدود شده اند. اما در اتحادیه اروپا حداکثر مشخصی وجود ندارد. [ ۴]
آب نبات ها، به ویژه رنگ های زرد مانند تارترازین، E104 Quinoline Yellow WS و سانست یلو اف سی اف، محدودیت های زیادی در سراسر جهان دارند. به عنوان مثال تارتازین می تواند باعث واکنش های آلرژیک و آسم شود و در اتریش، آلمان و نروژ ممنوع شد. برخی از کشورها مانند انگلیس از صنایع غذایی خواسته اند که استفاده از این رنگ دهنده ها را به خصوص برای محصولاتی که برای کودکان به بازار عرضه می شود، حذف کنند. [ ۵]

قنّادی
از مشاغل سنّتی در ایران. منظور از قنادی عملِ تهیه و پختِ انواع شیرینی و فروش آن است. کارِ قنادان، تا پیش از وفورِ قند و نبات و آب نبات و نُقل کارخانه ای، بیشتر تولید این اقلام بود. پس از ورودِ دو نوع قند بلژیکی و روسی به بازارِ ایران، رفته رفته کار قنادان به تولید شیرینی منحصر شد. اگرچه از لفظِ قنادی فقط تهیه و تولید انواع شیرینی سنتی (مانند زولبیا، بامیه، مسقطی و حلوا ارده و سوهان و انواع نان فرنگی چون کِیک و رولِت و نانِ خامه ای و جز آن ها) مراد می شود، در دکّان های قنادی انواع آجیل خشک نیز عرضه می شود. کارگاهِ شیرینی پزی معمولاً در محوطه ای جدا از محل فروش، زیرزمینِ دکّان یا محوطۀ پشتی آن یا در محلی دیگر، قرار دارد.